Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1953, Page 25

innincj-aroro:
Einar Benediktsson,
lof tskeytamaður
Þann 3. september andaðist á Ríkisspítal-
anum í Kaupmannahöfn Einar Benediktsson,
loftskeytamaður á Tröllafossi. Einar hafði átt
við langa vanheilsu að stríða, en engan hafði
þó grunað, að um svona alvarlegan sjúkdóm
væri að ræða. Hann hafði legið nokkrar vikur
hér á Landsspítalanum, þar til hann var snögg-
lega fluttur með flugvél til Kaupmannahafnar
til heilauppskurðar, og andaðist hann nokkrum
klukkustundum eftir uppskurðinn. Ungur að
aldri sótti Einar á sjóinn. Sigldi hann í fyrri
heimsstyrjöldinni með Gísla Einarssyni, skip-
stjóra á Muninn, til Miðjarðarhafslanda, og
hafði því, þótt ungur væri að árum, þegar
siglt í tveimur heimsstyrjöldum. Hann hefúr
því áreiðanlega farið marga svaðilförina og
orðið margt misjafnt að reyna, en þrátt fyrir
það var kjarkur hans óbilandi, jafnvel alla
hina langvinnu og hryllilegu síðari heimsstyrj-
öld. Á loftskeytaskólann fór Einar árið 1922
og lauk þaðan ágætu prófi vorið 1923 og fór
þá til Kveldúlfs, á togarann Þórólf, og síðar
á Skallagrím, og var þar þangað til hann réðist
til Eimskipafélags Íslands, á Lagarfoss gamla,
árið 1930, og var því búinn að vera hjá Eim-
skip í 23 ár samfleytt og ávallt á gamla Lag-
arfossi, þar til stríði lauk og Tröllafoss var
keyptur. Loftskeytastörf á sjó hefur hann því
verið búinn að stunda í 30 ár, er hann lézt.
Þá var Einar einn af stofnendum Félags ísl.
loftskeytamanna, er stofnað var sama ár og
liann lauk prófi, og fyrstu árin var hann í
stjórn bess félags, og sinnti ýmsum störfum
fyrir félag sitt og ávallt af stakri trúmennsku.
Einar var fæddur í Reykjavík 21. júlí árið
1900, sonur hjónanna Benedikts Árnasonar
verkamanns, sem ættaður var af Mýrum, og
Ásu Halldóru Guðmundsdóttur frá Melshús-
um á Scltjarnarnesi, en þau eru bæði látin
fyrir nokkrum árum. Einar var ekki vinmarg-
ur maður, enda frekar ómannblendinn og vand-
ur á vini, en hann var þeim mun trúrri þeim
fáu, sem hann átti, og með afbrigðum vel lið-
inn skipsfélagi. Verður hann því mörgum
harmdauði, en þó mest og sárast eftirlifandi
konu sinni, Þórunni Þorsteinsdóttur, og Maríu
kjördóttur þeirra hjóna, en þeim var hann
hinn ástríkasti heimilisfaðir, enda sérstakt
prúðmenni í hvívetna. Þá munu þeir, sem
hlusta í ljósvakanum, sakna vinar í stað, því
með Einari er horfinn af „hlustunarsviðinu“
einn hjálpfúsasti og liprasti afgreiðslumaður,
sem til þekktist, og maðurinn með „fögru
handsendinguna“ er horfinn eyrum vorum.
Við skólabræður og starfsbræður Einars
kveðjum hann með trega um leið og við færum
konu hans, kjördóttur, aldraðri tengdamóður
hans og nánustu ættingjum, okkar dýpstu
samúðarkveðjur. Þótt hann sé nú horfinn
sjónum okkar, munum við ávallt geyma í
huga okkar endurminninguna um ágætan fé-
laga, dugandi starfsbróður og afbragðs dreng-
skaparmann.
Jón Matthíasson.
*