Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1953, Blaðsíða 12

Allt í einu reisti skatan sig- í vatninu og
báðir „vængirnir“ komu upp úr. Ég miðaði í
flýti, og þegar hún skall niður aftur, hleypti
ég af. Ég heyrði smell þegar kúlan hitti. Hvað
skeð hefur næstu sekúndurnar ,er mér enn ekki
ljóst. Það slaknaði alveg á kaðlinum og Cap
hi'ópaði: „Fjandinn sjálfur! Skotið hefur alveg
stöðvað hana“.
Rétt í því hann sleppti orðunum varð hi-oða-
legt rót í sjónum fast við borðstokkinn. Annar
innfæddi pilturinn hrópaði eitthvað óskiljan-
legt. Og í næstu andrá var sem sólin hefði
verið þurrkuð út. Sjórinn reis með boðaföllum
upp fyrir boi’ðstokkinn, og ég fleygði mér ó-
sjálfrátt til hliðar. Berandi við himin, fáein
fet frá mér, sá ég þetta tryllta sjóskrímsli
svífa í lausu lofti.
Þetta tók auðvitað ekki nema andartak. Skat-
an hafði, sennilega vegna sái’saukans af kúl-
unni, orðið óð og snúið sér í hálfhring. Hvort
hún hefur stokkið upp við hliðina á bátnum
af ásetningi eða tilviljun, er ekki hægt að vita.
Cap bi'á við skjótt, og setti bátinn á fulla
ferð áfram, um leið og sjórinn byrjaði að freyða
við borðstokkinn. En því miður var það hið
versta, sem hann gat gei’t. Við vissum það ekki
þá, en þegar skatan sneri við eftir kaðlinum,
hafði hún fai’ið undir bátinn. Kaðallinn hafði
flækst í stýrinu. Þegar Cap skaut bátnum áfi'am,
lenti hann beina leið í veg fyi’ir skötuna.
Skatan rakst á bátinn.
Brak og bi'estir kváðu við eins og frá húsi
í jarðskjálfta. Allt lauslegt var á fleygifei’ð, og
báturinn þrýstist niður unz sjór féll inn yfir
borðstokkinn. Skatan hafði komið niður með
afturhlutann þvert yfir bátinn. Þeir innfæddu
æptu. Svo, hallaðist báturinn til baka á hina
hliðina í því skatan rann niður af honum og
á kaf.
Fyrsta hugsun mín var ekki um skötuna,
heldur mennina. Nú var enginn tími til að verða
skelkaður. Það var einungis tími til að aðhaf-
ast eitthvað fljótt til að bjai’ga lífiixu. Einhvern
veginn hafði áreksturinn losað léttbátinn okk-
ar, sem verið hafði reyrður niður. Ég sá hann
vagga á réttum kili nokkra metra frá, og ann-
an innfædda piltinn synda af öllum mætti í átt
til hans. Ég sá sjóinn undir honum lyftast upp
frá flötu bakinu á risaskötunni, sem hamaðist
þarna niðri.
Honum var bókstaflega þeytt upp ásamt
freyðandi sjónum, lyft af þessari lifandi eyju,
sem nú var oi’ðin óð. Ég missti sjónar á hon-
um í sjávarlöðrinu, og svo skall stökkvandi
skrímslið niður aftur, beint yfir léttbátinn. —
Ms. TUNGUFOSS
hiö nýja skip Eimskipafélags íslands, sem smíðað
hefur verið hjá B. d' Wain í Kaupmannahöfn, hljóp
af stokkunum 12..ágúst s.l. ■— Efri myndin, talið frá
vmstri: J. M. Barfoed, forstjóri, Jón Guðbrandsson,
Sigurður Nordal, sendiherra, Ingibjörg Tliors, ráð-
herrafrú og W. Niels Munck, forstjóri. — Neðri mynd-
in: Tungufoss hleypt af stokkunum.
Þegar öldurótið lægði aftur, voru bæði maðui’-
iixn og litli bátui’inn gei’samlega horfnir.
Ég veit ekki af hverju ég skaut ekki, þegar
ég sá skötuna svífa upp. Ég hafði verið sem
dáleiddur. En nú áttaði ég mig, og í seimxa
skiptið, sem hún stökk, brenndi ég á hana hverju
skotinu af öðru, og hún varð trylltari við hvert
skot, svo báturiixn kipptist til sitt á hvað. Stýrið
var farið veg alh'ar veraldar, og þó vélin væri
í fullum gangi, miðaði okkur ekkei't í neina
ákveðna átt.
Nú fyrst tók ég eftir því, hvers vegixa Cap
hafði ekki hægt á vélimxi. 1 skraixiixu og spýtna-
brakiixu á þilfarinu sá ég Cap Hai'nett liggj-
axxdi. Blóð vætlaði úr muixni hans, þegar líkami
hans valt eftir hreyfingum bátsins. Enginn
mun nokkru sinni vita, hvað varð hoixum að
bana. Annað hvort hefur eitthvað lauslegt inn-
anborðs hitt hanix, eða hann hefur kastast á
eitthvað, þegar skatan skall á borðstokknum.
Cap Harnett, félagi minn um langt skeið og
bezti vinur í veröldimxi, var dáinn.
Ég varð gripinn ofsalegri x-eiði, þegar ég
laut niður til að fullvissa mig um þetta. Ég sá
eins og í þoku eftirlifandi innfædda piltimx
x-eyna að x'ísa upp. Það var blóð framan í hon-
um og svipurinn tómur, en hann var þó lifandi,
Og ekki sár til ólífis. Framh. á bls. 212.
ZOD
V I K I N G U R