Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1953, Blaðsíða 13

£ííaAta kehHóíuAtuhcfiH
Saga eftir Alphonse Daudet
Ég lagði mjög síðla af stað í skólann þennan
morgun. Óttinn um að hljóta ávítur gagntók
huga minn. Herra Hamel hafði látið þess get-
ið, að hann myndi spyrja okkur út úr hluttaks-
orðunum; þekking mín í þeim fræðum náði
hins vegar harla skammt. Ég hugðist um stund
að hlaupast á braut og dvelja daglangt úti í
veðurblíðunni. Það var svo dásamlega hlýtt og
bjart. Söngfuglarnir kvökuðu á greinum skóg-
artrjánna. Á Rippertvöllum voru prússnesku
hermennirnir að æfingum. Fátt fannst mér
óhugnanlegra en reglurnar um hluttaksorðin.
Samt stóðst ég freistinguna og hraðaði mér
áleiðis í skólann.
Þegar ég gekk framhjá ráðhúsinu, sá ég, að
hópur manna hafði þyrpzt saman við fregn-
miðakassann. Um tveggja ára skeið höfðu ótal
harmfregnir borizt af óförum franska hersins.
— Hvað skjddi nú hafa gerzt? hugsaði ég
með sjálfum mér, án þess þó að nema staðar.
Járnsmiðurinn var einn í hópnum ásamt iðn-
nema sínum. Þegar ég skundaði framhjá, kall-
aði hann á eftir mér:
— Flýttu þér ekki alveg svona mikið. Þú
kemur áreiðanlega í tæka tíð.
Ég skeytti þessu engu, þar eð ég hugði, að
hann væri að henda gaman að mér. Loksins
náði ég til skólans, lafmóður eftir hlaupin.
Þegar kennslustund hófst, mátti venjulega
heyra háreysti mikla út á strætið. Skólaborðin
voru ýmist opnuð í skyndi eða þeim var skellt
harkalega aftur. Nemendur töluðu hárri röddu,
hver í kapp við annan og kennarinn barði
reglustikunni í borðið. En nú var allt hljótt.
Ég hafði gei*t ráð fyrir því, að mér auðnaðist
að ganga til sætis míns, án þess að á bæri,
vegna uppþotsins í bekknum. Nú ríkti kyrrð
um húsið eins og á helgidegi. Gegnum glugg-
ann sá ég bekkjarbræður mína sitja stillta og
hæverska í sætum sínum. Herra Hamel gekk
um gólf með hina ægilegu járnreglustiku í
hendi. Ég varð að ganga inn í augsýn allra.
Þú getur gert þér í hugarlund, hversu sneypt-
ur og hræddur ég var.
V í K I N G U R
En allt gekk að óskum. Herra Hamel kom
auga á mig og mælti vingjarnlega:
— Flýttu þér til sætis, Franz litli. Við ætl-
uðum að fara að byrja.
Ég settist í skyndi við borð mitt. Þegar ég
hafði náð mér dálítið eftir mestu hræðsluna,
veitti ég því athygli, að kennarinn hafði klæðzt
sínum beztu fötum. Hann var í græna jakk-
anum og skyrtunni með línfellingunum. Á
höfði bar hann svarta silkihattinn sinn. í þess-
um klæðum hafði hann hingað til aðeins sézt
við hátíðleg tækifæri. Auk þessa voru allir svo
undarlega alvarlegir. En það, sem olli mér
mestri undrun. var, að á öftustu bekkjum
skólastofunnar, sem venjulega stóðu auðir, sátu
margir þorpsbúanna hljóðir eins og við hin.
Þar sat Hauser gamli með þríhyrnda hattinn
sinn á höfði, bergarstjórinn fyrrverandi, póst-
meistarinn og ýmsir fleiri. Allir voru hryggir
á svip. Hauser hafði tekið frönskunámsbókina
sína, sem nú var orðin snjáð, með sér. Hann
hélt á henni á hnjám sér og lagði stóru gler-
augun sín á opnuna.
Meðan ég var að furða mig á öllu þessu,
fékk herra Hamel sér sæti á stólnum sínum.
Þegar hann tók til máls, var rödd hans alvar-
leg, en vingjarnleg, eins og þegar hann ávarp-
aði mig :
— Börnin mín. Þetta er síðasta kennslu-
stundin ykkar hjá mér. Það hefur borizt fyrir-
skipun um það frá Berlín, að hér eftir skuli
aðeins kenna þýzku í Alsace og Lorraine. Nýi
kennarinn kemur á morgun. Þetta er síðasti
frönskutíminn. Ég vænti þess, að þið takið
vel eftir.
Orð hans voru sem reiðarslag fyrir mig.
Níðingarnir. Það voru þá þessi tíðindi, sem
þeir höfðu fest upp á ráðhúsið.
Síðasti frönskutíminn. — Nú, þegar ég var
loksins farinn að geta stafsett nokkurnveginn
skammlítið. En hvað ég iðraðist þess sárlega
að hafa vanrækt námið. Bækurnar mínar, sem
mér höfðu virzt slík skapraun fyrir skömmu,
urðu mér nú svo innilega kærar. Málfræðin og
2G1