Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1953, Blaðsíða 18

SiglingaleÁðin, sem þeir félagar fóru.
ing varð á vindátt eða veðurhæð fyrr en um morgun-
inn. Austri var stöðugt haldið áfram. Tvisvar rifnaði
fokkan og seglið slóst til með miklum smellum á með-
an við brutumst fram á til að gera við það. Ef við
hefðum haft frían sjó til hlés, hefðum við ekki hikað
við að leggja til drifs, en þar sem svo stutt var til
lands, kom slíkt auðvitað ekki til greina. Fáum skip-
um á þessum aldri er hægt að beita svona nálægt í
slíku veðri, án þess að greiða visst gjald fyrir. — Við
greiddum okkar.
Með snöggum kipp reif reiðaspenna stórsiglunnar sig
lausa bakborðsmegin. Ég setti stýrið í borð á auga-
bragði og sneri skipinu við, en ekki hafði vendingin
tekizt fyrr en vindfyllt seglið reif stjórnborðsvantinn
einnig í sundur. Nú gat aðeins eitt skeð — og það
skeði auðvitað. Hið reiðalausa 40 feta siglutré brotnaði
við samskeytin og féll fyrir borð. Mastursbrotið lá og
slóst til á borðstokknum og hætta var á að það gengi
niður úr og sökkti okkur þarna á stundinni. Það
straukst við hausinn á mér um leið og það féll, fal-
irnir flæktust um fæturna, en meiðslin voru lítilfjör-
leg. Seglið rifnaði nú brátt á borðstokknum og jók
áreynsluna á stórstaginu. Síðan brotnaði spruðið fast
við stefnið, og nú lá allt draslið við skipssíðuna, hang-
andi í stefniskeðjunni einni.
Hinn vaxandi stormur gerði alla björgunarviðleitni
erfiða, og þótt við legðum okkur alla fram, var það
gjörsamlega árangurslaust. Þar sem yfirvofandi hætta
var á að siglan bryti gat á skipið, drógum við inn
gaffalinn og falina, en hjuggum hitt frá okkur. — Það
var einmitt, er svona var ástatt, að ég fór að hafa
áhyggjur út af líðan stýrimannsins, en kvalir gerðu
honum lífið óbærilegt. Engin leið var fyrir okkur að
vita hvað að honum gekk, sízt af öllu að hann þjáðist
af bráðri lungnabólgu. Ef satt skal segja, ásökuðum
við hann stöðugt fyrir að gefast upp vegna sjóveiki.
Eftir árangurslausa tilraun til að koma upp neyðar-
siglu var lítið annað að gera en að hreinsa draslið af
þilfarinu. Ágizkuð staða skipsins var nú 53° 41" norður
breidd, 4° 04" vestur lengd, með öðrum orðum, ströndin
var aðeins um 30 mílur undan til hlés. Eftir að hafa
rekið þessa vegalengd, sem ég áætlaði að myndi taka
um 15 klukkutima, hlaut skipið að brotna í spón á
hörðum sandhryggjum hollenzku strandarinnar, það er
að segja, ef björgun bærizt ekki áður.
Tveimur klukkustundum eftir óhappið kom ca. 1000
lesa flutningaskip í ljós, ríðandi háar öldurnar um eina
milu frá okkur. Ekki var líklegt að hin öfuga veifa
okkar á lágu afturmastrinu sæist, svo að við gáfum
annað neyðarmerki með þvi að kveikja í olíublautum
tvisti. Okkur var nú orðið ljóst, að stýrimaðurinn þurfti
tafarlaust að komast undir læknishendur, og gerðum
okkar ítrasta til þess að framleiða svo mikinn reyk, að
hann yrði séður frá skipinu. En veðrið var of mikið.
Það þeytti eldi og reyk svo kröftuglega, að aðeins varð
sjáanleg þunn reykjarslæða, lengst á hléborða, of þunn
til þess að hún sæist mílu vegar. Við gátum varla séð
hana sjálfir — og kaupskipið hélt sína leið.
Enn leið tíminn. Hádegi varð og kvöldið kom með
skýjað loft, svo ekki sást til að mæla, en loks, okkur
til mikils hugarléttis, renndi hollenzki togarinn Ipn 23
upp að síðunni hjá okkur, veltandi í öldunni, svo að hinn
bumbumikli skrokkur og jafnvel kjölurinn sást í hin-
um mikla sjógangi. Það var erfitt verk að koma taug á
milli og festa hana í þessari ókyrrð, og áður en það
tókst, höfðum við misst eikarpollann og hluta af borð-
stokknum, en loks var dráttartauginni fest utan um
kappann, og hinn 60 mílna langi dráttur á Lady Audrey
hófst til heimahafnar hennar, Ijmuiden í Hollandi.
Um klukkan 3,30 síðdegis var dráttartauginni fest,
og ekki leyst aftur fyrr en við lágum við fiskibyrggjuna
í Ijmuiden næsta dag, en þar f höfninni voru mörg
strandferðaskip bundin vegna veðurs og brims.
Stýrimaðurinn okkar lagðist strax á sjúkrahús, en
við Jói áttum í brösum við forvitið fólk, með blaðamenn
og útvarpsfréttaritara í fararbroddi, en varla er hægt
að hugsa sér vingjarnlegri móttökur. Mestu vinbrigðin
vegna hins misheppnaða ferðalags hurfu vegna vinsemd-
ar og hjálpsemi Hollendinganna. Það var ekki fyrr en
morguninn eftir, er forvitnir áhorfendur fylltu bryggj-
una og ég leit yfir hið brotna og illa farna skip, að
mér komu í hug orð gamla mannsins, og skipið varð
að ófreskju í augum mínum. Ég fyllist ætíð hrolli, er
ég hugsa til þess, hvernig farið hefði fyrir okkur, ef
ekki hefði notið við hinna ágætu pilta á Ipn 23.
Kostnaðurinn við viðgerð skipsins og sjúkrahúsvist
stýrimannsins gerði okkur ómögulegt að halda ferðinni
áfram til Noregs. Það var því ákveðið, að við yfirgæf-
um Lady Audrey í Hollandi. Er við því fáum dögum síð-
ar lögðum af stað heimleiðis, hryggðist enginn okkar
yfir að líta þennan svart hólk í síðasta sinn, — þessa
ólánskollu.
Þýtt: M. Jensson.
2D6
V I K I N G U R