Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1953, Qupperneq 8

á mótorbát, sem ég á að þriðjungi", segir
Konráð. „Gunnar bóndi í Holti á einn part-
inn og Víglundur Þorsteinsson, sem er for-
maður á bátnum, á einn partinn. Þú kannast
við Gunnar Jónsson í Holti og Nikolínu konu
hans. Þar átt þú að halda til, því Gunnar sér
alveg um útgerðina á bátnum. En svo er mál
með vexti, að Víglundur formaður er ekki
heilsuhraustur, og þarf að fá mann, sem getur
verið með bátinn, ef hann er lasinn. 'Ég hef
lofað að útvega honum góðan mann, én hef
engan fengið, sem mér líkar. Sláðu nú til og
gerðu þetta".
„Hver eru kjörin?“ spurði ég. „Þú skalt ekki
ímynda þér, að ég fari fyrir algengt háseta-
kaup. fyrst ætlunin er að hafa mig fyrir vara-
skeifu, ef formaðurinn verður lasinn“.
„Ég skal greiða þér sama kaup og ég greiði
formönnum mínum, svo og fríar ferðir. Ef
þú tekur nú ákvörðun, skal ég borga þér kaup
frá þessum degi og þar til þú kemur til Reykja-
víkur aftur. „Sterling" fer kl. 8 annað kvöld,
og segðu nú já, helvízkur!"
„Það er bezt ég segi já“, svara ég.
Þakkaði Konráð mér kærlega fyrir, kvaðst
útvega mér far á öðru farrými. Að svo mæltu
stóðum við upp og kvöddumst.
Ég hélt nú heim á leið, hitti konuna og
sagði henni tíðindin um ráðningu mína. Hún
lét sér fátt um finnast en ég sagði, að þarna
væri meira og vissara kaup en við óvissa vinnu
á Sigulfirði.
Ég fór svo um borð á hæfilegum tíma kvöld-
ið eftir. Allt stóð heima, sem Konráð hafði
sagt um farið. Ferðin austur gekk ágætlega.
Leið mér mætavel á öðru farrými, enda var
veðurblíða alla leið. Hélt „Sterling“ án við-
komu til Norðfjarðar. Þar var töluverð við-
staða. Síðan var haldið til Mjóafjarðar. Kom-
um við þangað seinni part miðvlkudagsins fyr-
ir uppstigningardag. Konráð, sem verið hafði
með skipinu austur, sagði mér, að Víglundur
formaður hlyti að koma og spyrjast fyrir um
það, hvort maðurinn hefði fengizt. Svo varð
líka. Víglundur kom á bát við þriðja mann.
Kvaddi ég því næst Konráð og lagði af stað
með þeim Víglundi inn að Holti. Ekki var
Víglundur skrafhreifinn á leiðinni, og lét ég
mig það engu skipta.
Þegar heim að Brekku kom, kemur Gunnar
bóndi á móti mér, heilsar mér alúðlega og
býður mig velkominn. Við Gunnar vorum dá-
lítið kunnugir áður, en þó gat það varla tal-
izt. Víglundur lætur sem hann sjái okkur ekki,
en leggur af stað upp að húsinu. Mér þótti
þetta skrítin framkoma, en hugsaði með mér:
Ekki skal ég ónáða manninn með óþarfa mælgi
að fyrra bragði.
Gunnar og hin ágæta kona hans tóku mér
prýðisvel. Fékk ég gott og snoturt herbergi
uppi á lofti, átti að sofa þar ásamt öðrum
manni, sem var á bátnum, Einari að nafni.
Er ég hafði komið farangri mínum fyrir og
fengið mér vænan „slurk“ úr nestisflösku, sem
Konráð gaf mér, tók ég sjóklæði mín og labba
niður. Ég þurfti að fara í gegnum eldhúsið
til að komast út. Þar var fullt af kvenfólki,
en ekki gaf ég því neinn gaum. Fór ég niður
að sjóhúsi, sem stóð rétt fyrir ofan bryggj-
una, fann mér þar stað fyrir draslið og gekk
svo niður á bryggju. Ég sá hvergi neinn
mann á ferli. Skammt innan við bryggjuna sá
ég að liggur mótorbátur, ljósgrænn með rauðan
botn. Ég þykist vita, að þetta muni vera bát-
urinn, sem ég var ráðinn á. Árabátur lá við
bryggjuna. Leysti ég bátinn, réri út að mótor-
bátnum og fór um borð í hann. Fór ég að svip-
ast þar um og sá strax, að þar er allt í röð
og reglu, báturinn nýmálaður utan og innan,
bólfæri komin um borð og mjög snyrtilega
gengið frá þeim. Heldur fannst mér báturinn
lítill, en leizt vel á hann að öðru leyti. Lúkar-
inn var ólokaður, og fór ég þar niður. í hon-
um voru tvær kojur og töluvert gólfpláss. Leit
ég svo niður í vélarúmið og sá, að þar var
allt í röð og reglu. Aftan við vélarúmið var
lúka. Opnaði ég hana og sé, að þar er dálítil
geymslukompa. Myndi jafnframt vera ágætt
að sitja þar við stýrið. Ég fór svo að athuga
reiðann. Eitt mastur var á bátnum. Seglið var
það eina, sem mér leizt ekki á. Ég sá strax,
að það var bráðónýtt, gamalt og fúið og bar
greinilega með sér, að það myndi sjaldan eða
aldrei hafa verið hreyft.
Fór ég nú upp að bryggjunni aftur, og var
Víglundur þar þá fyrir. Segir hann brosandi:
„Varst þú að skoða fleytuna?"
Ég játaði því og spurði jafnframt, hvað
báturinn héti.
„Hann heitir Ingólfur".
„Hvað er hann margar rúmlestir?“
„71/2“ segir Víglundur, „en hvernig lízt þér
á hann?“
„Vel“, segi ég, en ég held að seglið sé lélegt“.
„Seglið, — maður hreyfir aldrei segl, lætur
bara vélina hafa það“.
Við spjölluðum nú um ýmislegt. Spurði Víg-
lundur, hvort ég hefði aldrei verið á mótor-
bát áður. Neitaði ég því. „En mér skildist á
Konráði, að þú hefðir verið formaður". Ég
kvaðst hafa verið það á árabátum fyrir all-
mörgum árum, en nú upp á síðkastið hefði ég
196
V I K I N □ U R