Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1953, Side 9

eingöngu stundað sjó á skútum. Ég spurði
Víglund, hvort nokkuð hefði verið farið á sjó.
Kvaðst hann hafa farið einn róður, en lítið
fiskað.
Var nú komið miðnætti, og fórum við báðir
heim og lögðumst til svefns.
Á uppstigningardag kl. 1 var byrjað að beita.
Að því unnum við fjórir, sem áttum að vera
á bátnum. átta manns úr landi og Gunnar
bóndi sá þrettándi. Skar hann beituna. Átti
hver að beita eitt bjóð, en sjö strengir voru
í bjóði. Var því róið með 84 strengi. ’Ég hef
alltaf verið seinn að beita, enda átti ég tölu-
vert eftir, þegar allir aðrir voru búnir. Þegar
ég var einn eftir, kom Víglundur til mín og
spyr, hvort ég sé óvanur að beita. Ég kvaðst
alltaf hafa verið seinn við það verk, enda þætti
mér það leiðinlegt. Bauðst Víglundur til að
hjálpa mér við það, sem eftir var. Gekk það
fljótt. — „Við förum svo kl. 6“ segir hann.
Á mínútunni 6 lögðum við frá bryggju í
fyrsta róðurinn, og þar með var „ballið“ byrj-
að. Við vorum fjórir á bátnum, Víglundur for-
maður; Þorsteinn hét vélamaðurinn. Hann var
hægur og stilltur, prýðilega greindur, en mjög
fáorður. Var hann einhver samvizkusamasti
maður við verk sitt, sem ég hef þekkt. Hann
var Skaftfellingur að ætt, faðir Rannveigar
lögfræðings. Einar hét annar hásetinn, maður
heldur svifaseinn. Ég var hinn hásetinn, eins
og fyrr segir.
Nú var haldið út og austur djúp, út af Norð-
fjarðarhorni, og þar byrjað að leggja. Þá var
bæði lagt og dregið af höndum. Víglundur
lagði, en þegar hann var hálfnaður að leggja
línuna, spyr hann mig, hvort ég sé vanur að
•leggja línu. Ég sagðist vera búinn að gleyma
því, tók þó við og lagði það, sem eftir var.
Upp frá því lögðum við sinn helminginn hvor,
þegar við vorum saman. En þegar Víglundur
var lasinn og í landi, varð ég að leggja alla
línuna einn.
Afli var ágætur, og fengum við fullan bát-
inn. Var nú haldið áfram nótt og dag og ekki
dvalið í landi nema á meðan fiskurinn var
losaður úr bátnum, bjóðin' tekin og skroppið
heim í húsið til að matast. Blíðskaparveður
var, en oft svartaþoka. Á fimmtudagsmorgun-
inn fyrir hvítasunnu var Víglundur lasinn,
þegar við komum að. Bað hann mig nú að
fara með bátinn. Fékk ég fyrir háseta mann
þann, sem Hallgrímur hét. Var hann land-
maður hjá Gunnari, en ráðinn með þeim skil-
málum, að hlaupa í skarð við róðra, ef með
þyrfti. Hallgrímur þessi var heldur smár vexti,
með alskegg, stuttklippt. Hann var snotur
maður, kátur og viðfeldinn snöggur í öllum
hreyfingum, eitilharður, og lét sér á sama
standa á hverju gekk. Eitthvað hafði hann
gengið á skóla, því að hann fékkst við barna-
kennslu á vetrum. Söngelskur var hann og
hafði góða barytonrödd og var óspar á að
taka lagið.
Við héldum nú áfram, eins og ekkert hefði
í skorizt. Aflinn var ágætur. Laugardagsnótt-
ina fyrir hvítasunnu var hann svo mikill, að
ég var farinn að hugsa um að fleygja af síð-
asta bjóðinu, en samt tókum við allt, þótt rétt
að segja flyti inn á dekkið. Þar sem logn var
og alveg kvikulaust, lánaðist þetta, en ekki
máttum við hafa nema rösklega hálfa ferð á
bátnum í land. Þegar í land kom, fóru pilt-
arnir að losa bátinn, en ég stóð fyrir aftan
fiskikösina og var ekkert að flýta mér, því að
nú skyldi ekki róa, þar eð hátíðin fór í hönd.
Veit ég þá ekki fyrr til en þrifið er allharka-
lega í öxlina á mér og sagt byrstum rómi:
„Hvaða andskotans sjómennska er þetta, að
hlaða bátinn svona? Þetta er engin fyrirsjón!“
Ég snéri mér við og sá, að þetta var Konráð,
og var reiður. Það fýkur í mig. Hristi ég hann
harkalega af mér og segist varla trúa því, að
honum þyki bröndumar of margar, þegar hann
í haust fari að vigta það, sem á bátinn hafi
komið. Ég skipti mér svo ekki af honum, en
rölti heim á leið. Seinna um daginn sagði
Gunnar mér, að Konráð vildi finna mig út í
búð. Ég vissi, hvað Konráð var bráður og
stórbrotinn og hugsa með mér, að nú ætli hann
að taka mér tak fyrir það, sem ég stjakaði
við honum í morgun. — Illu er bezt aflokið,
hugsaði ég, labba upp á loft, fæ mér slatta úr
flöskunni ,sem Konráð hafði gefið mér í nesti,
og enn var ekki tóm. Hugsaði ég sem svo,
að ekki myndi af veita, ef skrápurinn sneri út
á „Konsa“. Ég hélt svo af stað út í hús Kon-
ráðs, en þangað var um það bil stundarfjórð-
ungs gangur. Konráð var í skrifstofu sinni
og hélt ég inn til hans. Heilsar hann mér
glaðlega og segir:
„Ég var víst heldur snjakillur í morgun;
mér ofbauð, þegar ég sá bátinn fara hérna
inn með mölunum. Það er gott að fá fiskinn,
en mannslífin eru samt meira virði. En svo
sleppum við þessu“.
Síðan kom Konráð með vindlakassa og viskí-
flösku út úr skáp, réttir mér og segir:
„Hafðu þetta um hátíðina".
Ég þakkaði honum góðar gjafir, óskaði hon-
um gleðilegrar hátíðar og fór mína leið, miklu
glaðari en ég kom. Framfvald.
V l K I N G U R
197