Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1953, Blaðsíða 11

Risaskata.
næstum kominn beint yfir skepnuna undir
okkur.
Báturinn okkar var traustbyggður, og 38 feta
bátur er ekki svo lítil fleyta. En það veitti ekki
af. Hann skalf og nötraði, þegar tveggja tonna
ófreskjan rakst á hann. Og meðan báturinn valt
til, gerði ég mér fyrst fyllilega ljóst, að við vor-
um ekki lengur aðeins áhorfendur þessa furðu-
lega skrímslis úr hafdjúpinu. Við vorum nú að
berjast við það í návígi.
Ég stökk frá stýrinu og stóð á þilfarinu og
horfði á kaðalinn. Hann hvarf eins og dögg
fyrir sólu. Brátt var hann allur útbyrðis, og
síðan þeyttist stálfatið út fyrir borðstokkinn
og hoppaði og skoppaði eftir sjávarfletinum,
eins og það væri allt í einu orðið lifandi.
höfðum náð í olíufat úr stáli og gert það vatns-
þétt. Við festum það við annan endann á þuml-
ungssverum manillakaðli, sem við höfðum um
80 metra af hringaða niður á þilfarið, svo hann
gæti runnið greiðlega út. Við hinn endann festi
Cap annan stóra skutulinn, og við vorum til-
búnir.
Við fengum tvo innfædda, sem virtust sér-
staklega hugaðir, til að slást í förina, og brátt
héldum við á hægri ferð fram víkina í leit að
bráðinni. Innfæddu piltarnir voru sem á nál-
um. Við töldum þeim trú um, að við ætluðum
einungis að fæla fjandafiskinn burt frá höfn-
inni. Sá, sem hafði risaskötu í fullu fjöri nærri
sér, gat skilið, hvers vegna innfæddu aðstoðar-
mennirnir okkar voru svo skelfdir. Skepna, sem
er 20 fet þvert yfir bakið, og vegur meira en
meðalbíll, er sannarlega engin smásmíði.
Þegar við nálguðumst skötuna, risu allt í
einu boðaföll og skepnan þurrkaði sig algerlega
upp úr sjónum, hóf sig um tíu fet beint upp,
og skall svo niður með miklum buslugangi. Sköt-
ur virðast yfirleitt hafa gaman af að stökkva
upp úr sjónum og gera sem mest skvamp. En
fyrir mann, sem er í þann veginn að kasta
skutli í eina þeirra, er erfitt að leiða hjá sér
tilhugsunina um, hvað myndi ske, ef skatan
fyndi upp á að snúa sér að bátnum, þegar
skutullinn væri kominn í hana, og hlammaði sér
niður á hann og mennina.
Fimm mínútum seinna fengum við smjörþef-
inn af hvernig það myndi vera. Því um leið og
skatan kom niður og svamlaði hægt fram hjá
rétt undir yfirborðinu, stýrði ég bátnum fast
að henni, og Cap kastaði skutlinum. Það heyrð-
ist skvamp, þegar skutullinn kom í vatnið, og
ég ímyndaði mér, að ég heyrði annað dimmra
hljóð, þegar skutullinn stakkst á kaf. Ég setti
þegar á fulla ferð aftur á bak, því ég var
Viö eltum fatiö.
Cap leit í kringum sig og glotti. Þeir inn-
fæddu þorðu nú aftur að draga andann og
glottu líka. Við vorum ánægðir, heppnin hafði
verið með okkur. Nú var ekki annað en elta
tunnuna og þreyta djöfsa.
Cap tók við stýrinu og setti á fulla ferð. Það
var ótrúlegt, hversu fljótt tunnuna bar undan.
Hún stefndi beint út sundið úr víkinni, og þó
við færum fulla ferð, náðum við henni ekki
fyrr en við vorum komnir hálfa mílu út á op-
inn sjó. Skatan hægði nú ögn á sér, og við
fylgdum á eftir og lofuðum henni að þreytast
— eða svo héldum við. Klukkutíma seinna vor-
um við komnir um tíu mílur á haf út, og nú
var kominn snarpur kaldi.
Cap leit umhverfis sig og sagði: „Ég held
við ættum að taka kaðalinn og láta hana hafa
eitthvað að draga á eftir sér“.
Við stýrðum að skoppandi tunnunni, og Cap
skipaði öðrum hásetanum að ná inn lykkju af
kaðlinum með krókstrjaka. Það var strax gert.
Nú var um að gera að draga inn kaðalinn og
gefa hann út tunnumegin, en tunnuna drógum
við á eftir í kjölfarinu.
Við ætluðum að láta skötuna þreyta sig á að
draga bátinn, og nálgast hana síðan smátt og
smátt með því að fikra okkur eftir kaðlinum.
Tæki hún sprett, vorum við reiðubúnir að gefa
út. Þetta gekk eins og í sögu.
Allt hafði til þessa gengið of vel, eins og
okkur varð brátt ljóst. Við höfðum dregið inn
kaðalinn, þar til við vorum um 40 metra á eftir
skötunni. Ég stóð tilbúinn með riffilinn, von-
aði að geta komið á hana skoti, sem hægði dá-
lítið á hennií En það dró sáralítið úr ferðinni,
og í hálftíma stóð ég og varð stöðugt meir
undrandi yfir því, að skatan virtist alls ekk-
ert þreytast.
V I K I N G U R
199