Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1953, Blaðsíða 17

inn reif sig lausan upp úr trénu, er við vorum á móts
við The Royal Sovereign vitaskipið, út af Eastbourne,
og fengum við hæga, breytilega átt inn Ryeflóann, þar
sem ávallt er mikill öldugangur frá stöðugri umferð
kaupskipa. Um 20 klukkustundir vorum við að komast
þessar 72 sjómílur frá Shoreham til Dower, og þegar
við vorum að komast á legustað, datt stýrið af í hönd-
um stýrimannsins, — ef slíkt hefði skeð á siglingu úti
á hafi, hefði það hæglega getað valdið slysi.
Koma okkar í höfn vakti ekki svo litla athygli toll-
varða, sérstaklega fyrir þær sakir, að við höfðum hvorki
tóbak né brennivín að tilkynna. Nákvæm leit í rúmfata-
hrúgunni og niður í kjalsog fullnægði þeim alls ekki.
Við vorum auðsjáanlega sterklega grunaðir um ólög-
legt athæfi, •—• því hverjir aðrir en smyglarar sigldu
svona kollu um hafið? hugsuðu þeir. Frá Dower
sigldum við inn til Ramsgate, á heldur óvirðulegan hátt.
Straumurinn við hafnarmynnið var svo sterkur, að við
urðum að slaga inn, og ekki bætti úr skák, að botn-
skafa var að verki á siglingaleiðinni, en við komumst
þó vandræðalaust inn á innri höfnina.
Þarna tókum við ýmsar nauðsynjar og hlustuðum á
góða veðurspá, á meðan við undirbjuggum hina 600
mílna löngu ferð til Noregs. Til þess að komast af stað
fyrir flóð, urðum við að færa skipið út á ytri höfnina
á fyrra fallinu. Fiskimenn, sem þarna voru á rölti, full-
vissuðu mig um að nægilegt dýpi væri við garðinn, svo
að við gætum dregið skipið út meðfram honum, því
vélin hafði nú verið rifin niður, en varla höfðu þeir
sleppt orðinu fyrr en Lady Audrey stóð föst á einum
bitanum í garðinum. Aðeins siglingamenn geta ímynd-
að sér vonbrigði okkar. En á einhvern dularfullan hátt
voru hinir ráðhollu slæpingjar allt í einu horfnir af
sjónarsviðinu. Með mikilli eftirvæntingu gerðum við
hverja tih'aunina á fætur annarri til að losa skipið, en
það voru öldurnar inn úr hafnarmynninu, sem loks
hjálpuðu til þess að losa skipið af bitanum, en auð-
vitað varð kjölurinn fyrir allmiklu hnjaski. Hið áskap-
aða ólán skipsins varð ekki svo auðveldlega skilið eftir
í landi, heldur fylgdi það okkur áfram í ferðinni.
Spáin um allhvassa norðvestan hátt, er síðar átti að
snúast í vestrið og fara hægjandi, hentaði okkur ágæt-
lega á leiðinni austur yfir Norðursjó. Grár skýjabakki
huldi himininn, er segl voru sett og lagt af stað, til þess
að hafa sem bezt not af hægjandi veðrinu. Við horfð-
um á North Foreland hverfa aftur úr. — Síðasta land-
sýn í viku eða meir, — héldum við.
Fyrstu 24 tímana gekk allt, að óskum og við gátum
merkt heilar 109 mílur inn á kortið, nokkuð þó úr leið,
nær vindi, sem nú hafði snúizt í mótdrægt, þrátt fyrir
hina hagstæðu veðurspá. Þar eð við höfðum fengið
reynslu fyrir að leki vildi koma að skipinu, er það
erfiðaði í sjó, höfðum við komið fyrir iitilli aukadælu.
Nú kom hún, ásamt þeirri, er fyrir var, í góðar þarfir.
Hinar fjögurra stunda vökur fóru í að dæla skipið og
stýra, þessi stöðugi leki var auðvitað þreytandi, en alls
ekki óeðlilegur, þar eð skipið var gamalt og leiðin löng.
í drungalegri, kaldri morgunskímunni leit ég minnk-
andi sjóana, þakklátur fyrir að komast burt frá hinni
hættulegu strönd Hollands, sem var aðeins 35 mílur til
hlés. Jói, nýliði á skipinu, hafði stýrt austlæga átt á
V í K I N G U R
sinni vöku, vegna þcss að hreyfingarnar voru miklu
þægilegri, eins og hann orðaði það. Siglingafróðir menn
skilja eflaust skelfingu mína, er ég fór niður að sækja
sextantinn. Hádegismælingin gaf stað okkar, eins fjórar
mílur frá ágizkuðu.
í vaxandi norðvestan vindi var ekki um annað að
gera en að beita eins nærri og mögulegt var. Hugsunin
um ströndina svona nærri til hlés gerði mig órólegan
og bókstaflega rak mig til að nota hvert tækifæri til
að komast sem lengst til kuls. Skipið kleif léttilega vax-
andi ölduna, eins og fyrir 40 árum, er það var í flutn-
ingum á vestanverðu Ermasundi í tíð afa okkar. Brátt
varð ofreynslan á skipsskrokkinn svo mikil, að sjórinn
tók enn að fljóta yfir gólffjalirnar neðan þilja og gaf
greinilega til kynna, að meiri austur væri nauðsynlegur.
Þetta var óhugnanleg staðreynd, ekki sízt vegna sjó-
veikisvanlíðanar okkar.
Úr norðrinu gekk á með ísköldum regnhryðjum, en
skyggnið komst niður í nokkra metra. Ríkast í hugum
okkar voru hinar hættulegu sandeyrar til hlés — strönd-
in, þar sem margt miklu betra skip en okkar hafði
borið beinin.
Um klukkan 10,50 að kvöldi á öðrum degi, er við
vorum i námunda við Den Helder vitaskipið, minnkuð-
um við seglin, svo að uppi var aðeins rifað stórseglið
og fokkan, en við gerðum ráð fyrir að ná tveimur milum
til kuls á klukkustund. Þrátt fyrir hin litlu segl; hjó
skipið mikið í síhækkandi sjóana, sem nú voru orðnir
-jAo-iq uiSug 'Bdckqnpip ipuupÁajjjAq goui ‘.iiuq ujoj gp
Undir seglum.
ZDS