Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1963, Side 20

Konur hasla sér völl á fleiri og fleiri sviðum. Það fer þó heldur minna fyrir
kvenlegum þokka £ skítugu vélarrúmi.
Stína gamla heyrSi um það rætt,
að á næsta sunnudegi yrði messufall.
Ja, þá verð ég a.S reyna að fara
til kirkju, því ég hef aldrei séð messu-
fall fyrr.
*
Hættu aS kenna öSriun hvernig gott
fólk á að vera. Reyndu aS vera það
sjálfur.
*
Dómarinn: HvaS kom yður til að
stela frakkanum, sem hékk fyrir ut-
an búSardymar.
Sakborningurinn: Það stóð skrifað
á hann: Notið þetta einstaka trokifæri.
»
Lappi kom eitt sinn í banka og
bað um 2000 króna lán. Hvaðatrygg-
ingu hafið þér spurSi bankastjórinn.
Kg á 3000 hreindýr. Hann fékk lániS
og á tilsettum tíma kom hann og
borgaði. Bankastjórinn sá, a'ð hann
var með mikla peninga á sér. Hvers-
vegna ekki að láta okkur geyma pen-
ingana fyrir yður. „Saminn“ liugsaði
sig um stundarkorm cn sagði svo.*
Hvað eigið þér mörg hreindýr?
*
Norðmaður á fjallahóteli sá eitt
sinn danskan gest festa skíðin öfug á
sig. Afsakið þér snúið skíðunum öf-
ugt.
Þeim danska þótti illt að viður-
kcnna vankunnáttu sína og svaraöi
afundinn. Vitið þér kannske nokkuð
hvaða leið ég ætla
ÞaS bezta við hina gömlu góðu
daga er að þeir koma aldrei aftur.
188
Hundurinn minn er óvenju gáfað-
ur. Þegar ég spyr liann hvað tveir
plús tveir mínus fjórir séu, svarar
hann engu.
Frívaktin
Henrik Ibsen bjó eitt sinn í smá-
bæ á Italíu. Einn morgnn var hann á
gangi og reyndi að lesa hvað stóð á
vegaskilti, en skiltið var svo hátt að
hann sá það ekki.
Hann spurði gamlan mann, sem
gekk framhjá hvað stæði á skiltinu.
Eg verð að játa, sagði gamli maður-
inn, aö ég kann ekki heldur að lesa.
Eins og kunnugt er, er reginmunur
á málýzknm Bergenbúa og þeirra
sem koma frá N-Noregi, sem eru
drjúgiun harðmæltari.
Eitt sinn var Harstaðmaður og
Bergensari að mála úti á skipssíðu.
Missti þá Norðlendingurinn neðri
tanngarðinn í sjóinn.
‘ Allt í lagi, félagi, sagði Bergens-
arinn, ég á eimnitt tanngarð, sem ég
get lánað þér. Skaltu bara lireinsa
hann upp. Daginn oftir þegar þeir
liéngu útá skipssíðunni, spurði félagi
hans hvemig tanngarðurinn passaði.
Agætlega, svaraöi sá frá Harstað.
En ég á bara svo vont að venja mig
við Bergenmálýzkuna.
*
Astin mín, sagði unga konan. Já,
hjartað mitt, svaraði eiginmaðurinn.
Æ, ég veit varla hvemig ég á að
koma órðum að því.
Hvað er að, vina?
Eg lield að við verðum bráðum
þrjú í fjölskyldunni.
Ertu nú alveg viss um það, hróp-
aði maðurinn himinlifandi.
Já, ég held það, mamma flytur til
okkar á morgun.
*
Eg þekkti einu sinni mann, sem
var svo fótrakur, að hann fékk vatn
í hnjáliðina.
Það var nú ekki mikið. Eg þekkti
mann. sem hafði svo mikið vat.n í
hnjáliðunum, að hann fékk bylgjur í
hárið. i
Þetta er þakklætið, sem aumingja kokkurinn fær, þegrar liann útvegar sér elds-
neyti í „kabyssuna" um borð í skipi, sem er uppiskroppa með kol.
YÍKINGUR