Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1963, Side 35

Arthur Train:
Blóðhundurmn
,,Næsti!“ Fangamir, sem
húktu aumkunnarlegir í röð í
skjannalegri birtunni undir
gluggunum, kipptust við og
skjögruðu áfram. Þeir voru tólf,
jafnmargir smærri spámönnun-
um eða postulunum eða kyn-
þáttum ísraels eða embættis-
mönnum Salómons konungs.
Lestina rak negri með hnött-
óttan haus í rauðri peysu, á-
kærður fyrir að reka réttar síns
með hnífi í teningaleik. Röðin
mjakaðist áfram meðfram járn-
grindunum eins og grasmaðkur,
þeir aftari ýttu á eftir þeim,
sem á undan voru, hún beygði
fyrir hornið á kviðdómenda-
stúkunni, og framan af henni
slitnuðu tveir fangar og stað-
næmdust við dómgrindurnar.
Þetta var fyrsti máudagur jan-
úarmánaðar — réttardagur.
„Næsti!“ endurtók Phelan,
réttarþjónninn, sem stóð innan
grindanna og beindi máli sínu
að McNamara þrælakúski sín-
um. „Láttu þetta ganga eitt-
hvað!“
McNamara sneri sér aðfram-
enda halarófunnar.
„Þið þarna tveir! Hingað með
ykkur!“
Dougherty réttarskrifari tók
ákæruskjölin ofan af bláum
hlaða fyrir framan sig. Hann
var pervisinn og sköllóttur, með
stórt yfirskégg, dálítið keimlík-
ur gorkúlu.
„Patrick Mooney og Daniel
Mulligan," tónaði hann, eins og
hann væri að embætta fyrir há-
altari dómkirjunnar, „þið eruð
ákærðir sameiginlega fyrir inn-
brot, þjófnað, viðtöku stolinna
muna og vopnaburð. Hverju
svarið þið? Sekir eða ekki sek-
ir?
VlKINGUR
Hvorugur mannanna tveggja
svaraði.
„Hafið þið málsvarnarmann ?“
sönglaði Dougherty.
„Hafið þið lögfræðing?“ túlk-
aði Phelan réttarþjónn.
Það heyrðist dálítið skrjáf á
einum ninna hálægari bekkja í
réttarsalnum, er bartaprýddur,
þunglamalegur maður reis á
fætur.
„Ég er verjandi beggja
hinna ákærðu, herra dúmari,“
sagði hann. „Þeir telja sig sak-
lausa af ákærunni. Ég óska eft-
ir að rannsókn málsins sé frest-
að til hins 21.“
Dómarinn kinkaði kolli og
hripaði eitthvað niður hjá sér,
og feiti lögfræðingurinn gerði
sig líklegan til að setjast aftur.
„Næsti!“ hrópaði Pelan út í
loftið. „Næsti!“
Hinn hærri fanganna tveggja
— skuggalegur náungi — sner-
ist á hæli og tók skref til baka.
Hann hreyfði sig ekki. Hann var
miklu minni maður, ef til vill
165 cm. á hæð, og allt önnur
manngerð. Hann hefði getað
verið pípulagningamaður, eða
rafvirki, eða pakkhú&maður í
verzlun; þótt hann væri miklu
uppburðarminni en flestir slíkir
menn, var samt ögrun í svipn-
um — einhver neisti hugrekkis
eða að minnsta kosti einbeitni,
sem var enn óslokknaður eftir
ársvist í Sing Sing.
„Dómari — Herra dómari,“
sagði hann með vott af hryglu
í rómnum og vöðlaði húfuna
milli handanna — „Þessi maður
er ekki málsvari minn. Ég hef
engan lögfræðing."
Watkins gamli dómari horfði
niður úr dómarasætinu á hann
yfir lesgleraugu sín. Hann leit
aftur á lögfræðinginn, sem var
að koma sér fyrir í sætinu.
„Hvernig víkur þessu við,
herra Hogan?“ spurði hann.
„Mér skildist þér segja að þér
væruð verjandi beggja hinna á-
kærðu.“
Lögfræðingurinn hikaði og
glotti við.
„Það sagði ég líka, herra
dómari.“
„Ákærður Mooney segir, að
þér séuð ekki hans verjandi.“
„Þeir eru ákærðir sameigin-
lega — fyrir sama lögbrot,
framið samtímis. Systir ákærða
Mulligans kom á skrifstofu
mína í gær og bað mig að taka
að mér vörn þeirra beggja.“
„Dómari — herra dómari,“
endurtók maðurinn við grind-
ur réttvísinnar með þi*áa-
hreim í rómnum, „ég þekki ekki
þennan lögfræðing og ég þekki
ekki manninn, sem ég er ákærð-
ur með. Ég hef aldrei séð hann
fyrr en þarna um kvöldið. Ég
er saklaus og ég óska eftir sér-
stakri rannsókn í máli mínu og
sérstökum verjanda.“
Phelan réttarvörður yppti öxl-
um og glotti undirfurðulega
til Doughertys réttarskrifara.
Þetta var gamalt bragð — að
nota þetta tækifæri í viðurvist
nýs kviðdóms, sem var að taka
mánaðarsetu í réttinum, til að
neita ákaft sekt sinni í þeirri
von, að það gæti forðað sak-
borning frá að koma fyrir rétt
síðar og svara óþægilegum
spurningum um fyrri afbrota-
feril.
,,Ég slapp ekki úr fangelsinu
fyrr en á laugardaginn var,
herra dómari,“ hélt sakborning-
urinn áfram,“ eftir að hafa af-
plánað fjórtán mánaða dóm —
hann var styttur vegna góðrar
hegðunar. Mér finnst ekkert
liggja á að komast þangað aft-
ur því megið þér trúa! Á sunnu-
dagskvöldið var ég að ganga
heim, og þessi maður hérna,
Mulligan, kom gangandi með
poka og fór að tala við mig.
Rétt í því stökk lögregluþjónn
fram og miðaði á okkurskamm-
203