Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1968, Síða 37

Á myndinni sjáum við hversu stórt hafsvæðið' er. Þessi verksmiðjutogari gæti stundað veiðar livar sem er a úthafinu.
þeir 3. hæstu veraldarbarna með tekjur, erum
orðnir sjálfum okkur ónógir með fiskafla, og að
tekjur landsmanna munu fara niður úr öllu valdi
ef ekki verður hið bráðasta breytt um stefnu.
Að lokinni síðari heimsstyrjöld áttum við bæði
mikið fé í sjóðum og mikinn fisk á miðum, sér-
staklega innan landhelginnar. Þá bjargaði Far-
manna- og fiskimannasambandið því, að álitlegur
hluti erlendrar innstæðu yrði varið til byggingar
á nýjum skipum, sérstaklega togurum og annarri
nýsköpun atvinnutækj u. Þótt framkvæmdin hafi
miður tekist og hefði getað verið mikið betri en
hún varð, þá bjargaði þetta miklu í það sinn.
Nú eigum við hvorki erlenda innstæðu eða fisk
í fjörðum. Þar sem fiskur hljóp á hvert snæri er
nú fullkomin ördeyða. Engin kynslóð hér á landi
hefur skilið eftir sig meiri auðn og vonleysi af-
VÍKINGUR
komulega séð, en sú kynslóð, sem ráðið hefur at-
hafnalífinu að undanfömu.
En eins og nú standa sakir, þýðir ekki að missa
móðinn, heldur eigum við að láta erfiðleikana
verða okkar viðvörun og hvatning til dáða. Með
þetta í huga eru ofangreindar tillögur settar fram.
Telja má að gjaldeyrisvandræði þau, sem nú há
öllum atvinnurekstri landsmanna hvað mest, sé að
kenna því hvað togaraútgerð landsmanna hefur
verið afrækt á allan hátt, fyrir utan þá óhóflegu
og eftirlitslausu fjárfestingar- og gjaldeyriseyðslu,
sem fengið hefur að viðgangast undanfarin góð-
æri.
Eina leiðin til að hefja íslenzkt atvinnulíf, og
þá aðallega gjaldeyrisöflunina, upp úr þeim öldu-
dal sem hún er nú í, er að finna nýjar gjaldeyris-
öflunarleiðir. Eins og málum er nú háttað, fiski-
353