Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1968, Síða 53

sömu upp stór augu, því þá
komst það upp, að einmitt ungur
ekkjumaöur hefði stolið brjóst-
nálinni. — Hvort Hallur hefir
byggt þessa staðhæfingu sína á
nokkru sérstöku, eða aðeins sagt
þetta blátt áfram að gamni sínu
hugsunarlaust, um það get ég
ekki borið. En mörgum þótti það
skrítið.
Einu sinni kom ókunnugur
maður þangað, sem Hallur átti
heima, og bað að gefa sér að
drekka, og spurði til vegar.
„Hvaða maður skyldi þetta
vera ?“ sagði einhver, þegar ó-
kunni maðurinn var farinn.
„Það er strokumaður, sem ein-
hverntíma hefir verið bókhald-
ari," sagði Hallur.
„Hvernig veiztu það?“ var
spurt.
„Ég sá það í augunum á hon-
um, að hann var á flótta, en á
fingrunum á hægri hönd hans, að
hann hefir verið bókhaldari,“
sagði Hallur.
Menn tóku lítið mai’k á þessu,
þá í svipinn, en fáum dögum síð-
ar kom í Ijós, að Hallur hafði get-
ið rétt til um manninn.
Hallur kom einu sinni til ís-
lenzku nýlendunnar í Moose-
landshálsum. Það var um haust.
Hann dvaldi fáeina daga þar sem
ég átti heima, og okkur drengj-
unum þótti hann næsta kynlegur.
Ég man það, að hann gekk einn
morgun með mér og tveimur öðr-
um drengjum ofan á veginn, sem
lá í gegnum nýlenduna. Við tók-
um þá eftir því, að einhver hafði
ekið um veginn, þá um morgun-
inn, því við sáum nýleg hjólför;
og við drengirnir gátum þess til,
að maður nokkur, sem við nefnd-
um, hefði ekið austur að sjóþenn-
an morgun.
„Þessi hjólför eru eftir tvíhjól-
aðan léttivagn, sem komið hefir
að austan,“ sagði Hallur; og
maður hefir gengið fyrir honum,
en ekki ferfætt skepna.“
Við athuguðum nú þetta betur,
og þóttumst sjá að Hallur hefði
rétt fyrir sér, því hvergi sáust
nýleg för eftir hest eða uxa, en
VÍKINGUR
það vottaði fyrír mannaförum
hér og þar.
„Hver skyldi þetta hafa ver-
ið?“ spurðum við drengirnir
hver annan.
„Að líkindum pecUar (farand-
sali),“ sagði Hallur.
Hér skjátlaðist þó Halli ofur-
lítið. Að vísu hafði maður farið
um brautina um morguninn og
gengið sjálfur fyrir mjög léttri
tvíhjólaðri kerru — það fréttum
við síðar um daginn — en það
var ekki farandsali, heldur ungur
málmnemi, sem kom frá Tangier
og ætlaði til Moose River-nám-
anna. En þó Halli skjátlaðist í
þessu, þóttist ég samt sjá, að
hann væri framúrskarandi eftir-
tektarsamur og athugull.
En nú er að segja frá því at-
riði, sem ég hét að skýra frá; og
það er á þessa leið:
Veturinn 1882—83 var Hallur
í vinnu hjá skozkum bónda í
grennd við þorpið Shubenacadie,
sem er járnbrautarstöð umfjöru-
tíu mílur enskar frá Halifax.
Þenna sama vetur var þar í
þorpinu ungur kaupmaður af
Gyðingaættum. Hann átti dálitla
búð við aðalgötu þorpsins, og
seldi smávarning, glingur og
gamlan fatnað. Hann hafði byrj-
að verzlunina með litlum efnum,
og langaði mjög til að græða.
Hann þótti reglusamur og áreið-
anlegur í viðskiptum, og var í
góðu áliti hjá þorpsbúum. Hon-
um hafði gengið vel verzlunin
sumarið 1882, og hafði lagt til
hliðar eitt hundrað dali, sem hann
ætlaði að leggja í sparisjóð í
Halifax, um leið og hann færi
þangað í verzlunarerindum um
haustið. En nóttina áður en hann
ætlaði að leggja af stað til borg-
arinnar, hurfu þessir hundrað
dalir úr læstum peningaskáp, sem
var í búðinni. Og það, sem þótti
kynlegast, var, að ekkert annað
hvarf, hvorki úr búðinni né úr
peningaskápnum, nema þessir
hundrað dalir, sem áttu að fara í
sparisjóðinn. í búðinni voru þó
margir verðmætir munir, og í
skápnum um hundrað og fimm-
tíu dalir umfram það, sem tekið
var. Svo var annað, sem mjög
þótti eftirtektarvert: að engin
merki sáust til þess, að brotist
hefði verið inn í búðina; hurðir,
gluggar og jafnvel peningaskáp-
urinn var eins og Gyðingurinn
hafði skilið við það kvöldið áður
— allt harðlæst — ekkert brotið
ekkert skemmt — ekkert horfið
— nema þessir hundi’að dalir,
sem áttu að fara í sparisjóðinn.
Húsið, sem Gyðingurinn bjó í,
var fremur lítið og með flötu
þaki. Niðri var búðin, og til hlið-
ar við hana var eldhús og lítil
borðstofa, og var gengið úr borð-
stofunni upp á loftið, en þar voru
tvö herbergi. 1 öðru þeirra svaf
Gyðingurinn sjálfur, en móðir
hans og tíu ára gömul stúlka í
hinu. Fleira fólk var ekki í hús-
inu. Á búðinni sjálfri var stór
gluggi, sem vissi að aðalgötu
þorpsins, og var svo um hann bú-
ið, að ekki var hægt að opna hann
nema að innan. Þjófurinn hafði
því auðsjáanlega ekki farið inn í
búðina um gluggann — og ekki
heldur reynt til þess. En á búð-
inni voru tvær dyr: fyrst aðal-
dyrnar, sem vissu að götunni, og
dyr, sem farið var um úr búð-
inni og inn í borðstofuna. Fyrir
framdyrunum var traust læsing
og slagbrandur fyrir að innan; en
um hinar dyrnar var ekki eins
vel búið, og mátti því opna þær
með algengum lykli. Svo voru
eldhúsdyrnar: um þær var ekki
traustlega búið; og eldhúsglugg-
ann og borðstofugluggann mátti
auðveldlega opna að utan og kom-
ast inn um þá.
Mönnum kom því saman um
það, að líklegast væri, að þjófur-
inn hefði farið inn um eldhús-
dyrnar, opnað innri búðardyrnar
með algengum lykli og kunnað
aðferð til að opna peningaskáp-
inn og læsa honum (því að hon-
um gekk enginn lykill). Þetta
þótti sennilegast. En í hinu skildi
enginn, hvað þjófnum gat gengið
til þess, að taka aðeins þessa sér-
stöku upphæð, sem átti að fara í
sparisjóðinn, en snerta ekki ann-
að, hvorki peiiinga né verðmæta
muni.
369