Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1972, Qupperneq 27

Fimmtán ára gamall byrjaði Vigfús að róa úr
Reynishöfn, fyrst upp á hálfdrætti, sem venja var
með unglinga. En hann var netfiskinn, og dró oft
það vel að hann bar ekki minna frá borði en há-
setar. Vigfús réri alla tíð á Svan, fyrst með Finn-
boga eldra í Presthúsum, svo með Jóni á Götum,
Brynjólfi á Reyni, Jóni á Götum aftur, og svo
síðast með Finnboga yngri í Presthúsum, var Vig-
fús kominn á áttræðis aldur þá er hann hætti róðr-
um, átti hann alla tíð hlut í „Svan", og bar hag
hans og velferð fyrir brjósti.
Vigfús bjó svo með móður sinni fram yfir alda-
mót, en árið 1904 ríður hann með tvo til reiðar
austur í Álftaver, og til baka kom hann með heit-
mey sína Guðrúnu Hjartardóttur frá Herjólfs-
stöðum, var hún svo eitt ár í Reynishjáleigu sem
vinnukona, en árið 1905 eru þau gefin saman í
hjónaband, voru þau jafn gömul, bæði fædd 1870.
Var Vigfús nú orðinn bóndi í Reynishjáleigu og
virtist hamingjan brosa við honum eins og títt er
um nýgifta menn. Hagur þeirra hjóna blómgaðist
fyrstu árin, en svo tók heilsubrestur að gera vart
við sig hjá Guðrúnu. Ágerðist sjúkleiki hennar
með ári hverju, sem var flogaveiki, reynt var af
fremsta megni að fá ráðna bót á sjúkleika hennar,
en án árangurs, liðu svo árin, að heilsu Guðrúnar
fór sífellt hrakandi, og andaðist hún í sjúkraskýl-
inu í Vík 1930. Þeim Reynishjáleiguhjónum varð
ekki barna auðið.
Systur átti Vigfús, sem Kristín hét, var hún
fædd í Reynishjáleigu 4. apríl 1873. Kristín
Brandsdóttir fór ung austur á Norðfjörð, var hún
heitbundin Víglundi Brandssyni, Tómassonar
prests í Ásum í Skaftártungu.
En Víglundur andaðist, og Kristín flutti aftur
að Reynishjáleigu. Trúlofaðist í annað sinn Jóni
Jónssyni, sem síðast var í Suður Vík, hann drukkn-
aði í sjóslysinu í Vík 26. maí 1910. Starf Kristínar
Brandsdóttur eftir þetta, var fórnarstarf fyrir
heimilið í Reynishjáleigu, hún andaðist í Vík, 25.
febrúar 1958, áttatíu og fimm ára gömul.
Þau Vigfús og Guðrún í Reynishj áleigu ólu upp
tvo pilta, Harald Vilhjálmsson, bi’óðurson Vigfús-
ar, og Gísla Skaftason frá Suður Fossi. Auk þeirra
dvöldu unglingar lengri eða skemmri tíma á heim-
ilinu í Reynishjáleigu.
Sem bóndi var Vigfús Brandsson farsæll, að
vísu beið heimili hans óbætanlegt tjón af heilsu-
leysi húsfreyjunnar. Hann var sívinnandi innan
heimilis og utan, sem sjómaður, og verkamaður
við verzlanirnar í Vík vann hann alla tíð þá er með
þurfti, hann byrjaði að vinna fyrir 25 aurum um
tímann, en þá kostaði brennivínsflaskan þar 75
aura og annað verðlag eftir því, sjóróðra úr Reyn-
ishöfn yfir hálfa öld, fýlaferðir í Reynisfjalli um
sextíu ára skeið, fjöruferðir óteljandi, auk Bakka-
ferðanna sem áður er getið.
Árvakur var hann, og kunni góð skil á starf-
VlKINGUR
Reyniskirkja, vígð 1946.
semi allri er að landbúnaði laut á þeim tíma.
Veðurglöggur með afbrigðum, og hafði gott vit
á sjó.
Minni hans var með afbrigðum gott, og frá-
sagnarháttur skýr og lifandi. Trúaður og kirkju-
rækinn virtist hann vera, enda kom breytni hans
í daglegu lífi svo fyrir sjónir, sem hinar fornu
dyggðir beztar gátu orðið.
Húslestrar og Passíusálmalestur voru ávallt í
hávegum hafðir í Reynishj áleigu, og kirkjan ekki
vanrækt, enda var hann djákni við Reyniskirkju
um fjölda ára. Vigfús mundi marga presta, sem
þjónað höfðu Mýrdalsþingum, og mat hann þá mik-
ils, má telja að þeir hafi átt drjúgan þátt í að
móta líferni hans og lífsviðhorf.
Samvinnumaður var Vigfús ágætur, og var
manna fremstur í öllu því er laut að sameigin-
legum átökum sveitunga sinna, svo sem vegagerð
og smalamennsku, er ekki heyrðu undir opinber
afskifti. Búfé Vigfúsar, var ávallt vel framgengið
vor hvert, enda þá fóðrað með öðru sniði en nú
tíðkast, viðhaldsfóður yfir veturinn, en sumarið
látið sjá um afurðirnar, gripir hans voru hraustir
og lausir við ýmsa ódöngun sem nú vill hrjá búfé
margra bænda.
Það var eitt sameiginlegt með þeim Reynishjá-
leigufrændum, það var rithöndin, allir listaskrif-
arar mann fram af manni, og Vigfús var engin
undantekning, hann skrifaði ljómandi fagra skrift.
Ég sá í gamalli kirkjubók, rithönd margra Mýr-
dælinga, en rithönd þeirra Reynishjáleigufrænda
bar þar af.
Húsagerð í Reynishjáleigu var forn, sjálfsagt
með sama sniði og blæ kynslóð fram af kynslóð.
Allir veggir húsa hlaðnir úr mógrjóti úr Reynis-
fjalli, árefti eingöngu rekaviður, og grjóthella á
þökum, sótt á reiðingshestum inn um allar heiðar
af löngu gengnum kynslóðum og þökin tyrfð með
mýrartorfi, sem skorið var með torfljá, og reitt
243