Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1973, Qupperneq 4

Verður þessi fagra mynd minning ein?
Hver verða örlög
V estmannaey j a ?
Við sem búum í eldfjallalandi
höfum um aldanna skeið verið
áþreifanlega minnt á, að válegir
atburðir geta skeð, er eldur og
eimvrja verða laus úr iðrum
jarðar.
Surtseyjargosið fyrir tæpum
tíu árum varð okkur alvarleg
áminning um að víða undir yfir-
borði okkar fagra lands geymist
falinn voði.
Og nú bíasir við okkur kaldur
veruleikinn í heitri mynd.
Örlög hinnar fögru og stór-
brotnu Heimaeyjar eru, þegar
þessar línur eru ritaðar, háð al-
gerri óvissu.
Gegn slíkum náttúruhamförum
stöndum við, þrátt fyrir mikla
tækni og möguleika til bjargar,
harla máttvana.
En þrátt fyrir geigvænlegar
horfur á því, að mikil og seint
bætanleg verðmæti húseigna, inn-
búa, sem tengja minningarnar
einna sterkast — og atvinnu-
tækja, verði að lúta óskráðu lög-
máli ómælanlegra náttúruafla
megum við ekki gleyma, eða van-
þakka, að því dýrmætasta, sem
íslenzka þjóðin á; mannslífin,
varð bjargað.
Við sem komumst í snertingu
við hin siðfirrtu öfl síðustu heims-
styrjaldar, þurfum ekki að líta
langt um öxl til að finna hliðstæð-
ur til þeirra lítt rökstuddu
hamfara af völdum ótamdra afla,
sem kölluðu tortímingu yfir
óvini, sem voru þó í kristilegu
tilliti þeirra meSbræSur.
I þessu sambandi er mér efst í
hug erindi úr kvæði norska stór-
skáldsins Nordahls Grieg, Lond-
on, í snilldarþýðingu Magnúsar
Ásgeirssonar.
Kirkjur og stallprúóar styttur,
stórhýsi fom og merk —
hve allir án æóru kveója
hin ördeyddu mannaverk!
Sjálfgert, aö sprengjan saki!
En sú þykir blessun hlaðin,
sem brýzt inn í gotneskt guSshús,
en geimr frá bami í staSinn.
Þróunarsaga Vestmannaeyja
sem mikilvægur þáttur í atvinnu-
lífi Islendinga er ekki löng; eða
aðeins um sjötíu ár.
Ibúatala eyjanna hélzt svo til
VÍKINGUR
4