Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1973, Qupperneq 7

Jónas Jónasson
Finnsson kemur í búðina og segist ætla að biðja
formanninn að lofa sér að róa. Við tókum eftir
því, að hann var eitthvað utan við sig, og spurð-
um við hann þá, hvaðan hann kæmi, og hvers-
vegna hann liefði ekki fengið leyfi hjá formann-
inum, fyrr en ætti að fara róa. Hann kvaðst koma
úr búð, sem stóð skammt austur á túninu og segist
hafa haft loforð fyrir róðri. En því ertu þá hér
kominn spurðum við. „Ætl'arðu ekki að róa á því
skipi?“ Hann kvað nei við því. Hversvegna spurð-
um við? Hann fór undan í flæmingi og vildi ekkert
segja. Við lögðum því fastar að honum og sögðum,
að við skyldum sjá svo um, að hann fengi ekki
að róa, nema hann segði okkur, hversvegna hann
væri hér kominn, og sagði hann okkur það, að
þegar hann kom í hina búðina um morguninn, var
hún opin. Gekk hann þá inn og sá, að myrkt var
inni, en mannamál heyrði hann og þar með, að
allir voru vaknaðir. Gerði hann þá vart við sig og
spurði, hvort þeir ætluðu ekki að kveikja ljós. Þeir
kváðust vera að reyna, en það gengi illa. Stokk-
urinn væri víst blautur. Þeir báðu um annan stokk,
en allt fór á sömu leið. Svo þegar þeir höfðu reynt
maður eftir mann, árangurslaust, spurði Fúsi,
hvort hann mætti reyna, og féllust þeir á það.
Svo þegar hann hafði káfað sig áfram í myrkrinu
og náð í stokkinn frá manninum, sem síðastur
reyndi, kviknaði við fyrstu stroku hjá Fúsa. Fúsa
varð svo mikið um þetta, að hann labbaði út úr
búðinni, sá ljós hjá okkur og kom inn. Hér er
stokkurinn. Ég ber aldrei eldstokka á mér, sagði
hann um leið, og hann tók eldstokk upp úr vas-
anum og fékk okkur. Stokkurinn virtist alveg nýr,
og ekkert sá á honum, nema að búið var að taka
úr honum fullan þriðjung. Á honum kviknaði við
fyrstu tilraun. Við létum okkur fátt um finnast,
og féll talið niður.
Eftir stutta stund kom formaðurinn í búðina til-
búinn í róður, og bað þá Fúsi hann að lofa sér að
fljóta með einn róður, og fékk hann það, en við
minntumst ekki neitt á það, sem Fúsi hafði sagt
okkur. Var svo farið í róðurinn og gekk allt vel,
VÍKINGUR
en þegar við vorum í lendingunni, um það bil
hálfnaðir að losa fiskinn í land, sáum við, að dregið
var upp svart flagg á verzlunarhúsinu, og grun-
aði okkur strax, að eitthvað hefði komið fyrir.
Brim var ekki mikið, og allir fóru hindrunarlaust
um vestursundið. En fréttin barst fljótt og var
þá á þá leið, að skip hefði farizt á Músarsundi,
með allri áhöfn. Kom á daginn, að skipshöfn sú,
sem farizt hafði var úr búð þeirri, sem Fúsi Finns-
son hafði komið úr. Þóttist mönnum nú skiljast
hvers vegna hinum feigu mönnum tókst illa að
kveikja eldinn. Það kom nokkurt hik á sjósóknina,
nema hvað mörg skip gerðu tilraun til björgunar
en árangurslaust. Eftir svo sem 3 tíma var róið
aftur, og athafnalífið rann í sinn gamla farveg,
eins og það hafði áður gjört.
Annað sund var þarna, svokallað Vestursund,
og notuðu flest skipin það á vetrarvertíðum. Það
var talið gott sund og þrautalending á Stokkseyri
og oft farið, þó önnur sund væru ófær. En galli
var nokkur, nefnilega sá, að leiðin, þegar komið
var inn úr sundinu, var bæði grunn og krókótt
um stórstraumsfjöru, svo oft þurfti að fara út,
og setja skipið yfir smá hryggi. Þá voru taldir
18 snúningar frá sundi og í land, en þetta kom
ekki að sök, nema um stærstu fjörur. Snemma
var farið að setja samþykkt um það, hvenær
skipin mættu róa að morgni dags, og var þá
dregið upp flagg á verzlunarhúsinu og blásið í
lúður samtímis. I fyrstu mátti ekki hreyfa hlunn,
fyrr en kallið kom, og beið þá hver við sinn keip.
Svo þegar það loksins kom, var svo mikill hama-
gangur, að lá við stórsl'ysum. Allir vildu verða
fyrstir, og út af þessum hamagangi spannst sú
saga, að formaður nokkur kallaði til austursrúms-
mannsins, sem var óvaningur, og sagði, „bakkaðu
með mér“, en maðurinn heyrði hálfilla og sagði.
„Ég er frá Blesastöðum". Þegar út á sjóinn kom,
og farið var að leggja línuna, kallaði maðurinn,
sem átti að hnýta saman línuna, til hans og segir.
„Ljáðu mér þarna lóðarstein“. Þá segir hinn.
„Þrjár kýr og tveir tuddar“. Einhver hagyrðingur
hirti þetta og sagði:
Þrjár kýr, en tuddar tveir
telja má í högum.
Ljáðu mér þarna lóðarstein.
Ég er frá Blesastöðum.
Þessi áður nefnda samþykkt var því innan tíðar
lögð niður, og önnur sett í staðinn, á þá l'eið, að
öll skipin mættu fara út á lónið, og bíða þar
innan vissra takmarka, þar til merki voru gefin.
Voru settir eftii’litsmenn, sem skyldu sjá um, að
settum reglum væri hlýtt. Einnig var þar önnur
nefnd, svokölluð Brimnefnd, eða Gæzlunefnd, sem
átti að gefa til kynna með merkjum, ef sjór spillt-
ist, þ. e. ef sjór hefði brimað frá því að róið var.
7