Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1973, Síða 21

Fjárskorti mun oft vera kennt
um, og vill' þá gleymast, að með
þessu móti er fé bundið í óarð-
bærum mannvirkjum árum sam-
an, auk þess óhagræðis og fjár-
hagvsleg's tjóns, sem útgerð og
fólk á staðnum verður fyrir af
þessum sökum. Er það augljóst
mál, að framkvæmd verksins
verður miklu fjárfrekari með
þessu móti, þegar til lengdar
lætur. Heimamenn reyna þó oft
að bjargast við þessi ófullkomnu
mannvirki, svo að útgerð stöðv-
ist ekki, og fá bæði fiskiskip og
flutningaskip til að leggast upp
að bryggjustúfum, þar sem við-
legukanturinn er aðeins örfáir
metrar, alveg óvarðir, með grjót-
urð við enda þeirra, engin eða
léleg festarhöld til að binda skip-
in, nema þá helzt stórgrýti uppi
í fjöru. Skip eru lögð í mikla
hættu með þessu, en allir vita,
að það er mikl'u ódýrara og fljót-
legra, að afgreiða skip við
bryggju en úti á skipalegu. Þetta
skilja skipstjórar flutningaskip-
anna, og láta því tilleiðast að
leggja skip sín í nokkra hættu
til að flýta afgreiðslu.
Dýpi, sem upp er gefið við
bryggj ur eða í nánd við þær, er
vart treystandi. Eins og áður
segir, bera straumar og sjógang-
ur með sér möl og sand upp að
bryggjum og í nánd við þær.
Dýptarmælingar eru ekki gerðar
reglulega til að fylgjast með
dýpisbreytingum af þessum sök-
um, og þegar þær eru gerðar, fá
hafnaryfirvöld á staðnum þær
ekki í hendur, og því síður eru
tilgengilegar fyrir skipstjórnar-
menn. Stórir grjóthnullungar
liggja á sjávarbotni á siglingar-
leið að og frá bryggju, þar sem
grunnsævi er, en skipstjórar full-
vissaðir um að þar sé ekkert
nema ægisandur. Skip hafa orð-
ið fyrir tjóni af þessum sökum.
Allir slíkir skaðar, sem skip verða
fyrir eða þau valda, og heimfæra
má til þess, sem hér hefur verið
getið (ófullgerðar bryggjur, ó-
þekktar grynningar, grjót á sjáv-
arbotni grunnra siglingaleiða
o. s. frv.), eru venjulega skrif-
aðir á syndareikning skipstjór-
anna. Þeir hafi farið klaufalega
eða ógætilega að. Allir aðrir eru
saklausir eins og hvítvoðungar.
Mönnum hefur ekki tekizt að
komast að neinni niðurstöðu,
þrátt fyrir mikil heilabrot um
það hvernig á því getur staðið,
að vitamálastj óri afhenti vita-
eftirlitsskipið Árvak í hendur
hulin öfl voru þarna að verki.
Ég hefi reynt hér að framan,
að bregða upp mynd af því
ástandi, sem hafnir og hafskipa-
bryggj ur eru í og af því hvernig
framkvæmdum við hafna- og
bryggjugerðir hefur verið háttað.
Þessi mynd er þó ófullkomin og
sýnir ekki nærri allt, en það yrði
of langt mál í einni blaðagrein
Vanda þarf til hafnargarða og taka af ýmsa króka í höfnum. Meiri áheyrzlu þarf
að leggja á að fullgera hverja einstaka höfn fyrir sig, áður en ný er tekin fyrir.
óviðkomandi aðila. Skipið gegndi
mikilvægu hlutverki í þágu vita-
mála. Það var smíðað og útbúið
tækjum með það fyrir auga að
gegna þessu ákveðna starfi, og,
að því er ég bezt veit, reyndist
skipið ágætlega. Það hafði skip-
stjóra og skiphöfn, sem var þaul-
æfð við þetta starf. Já, það væri
sannarlega fróðlegt að vita, hvaða
að lýsa þessu nánar. Ég tel mikið
vanta á, að þar hafi allt verið
gert eins vel og skyldi, og að
mörg óbætanleg mistök hafi átt
sér stað og eigi sér enn stað.
Nú er eðlilegt að menn
spyrji, hvernig á þessu standi,
og jafn eðlilegt er, að vísa þeirri
spurningu til þeirra, sem þessum
málurn ráða og framkvæmdum
VÍKINGUR
21