Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1973, Side 51

áður en síðasti Fransmaðurinn
var kominn fram í klefa, og
Hornblower gafst tóm til að lit-
ast um. Stormurinn hvein um
eyru hans og stöðugir smellir og
brak frá illa útleiknum seglbún-
aði gerðu honum erfitt fyrir að
hugsa skýrt. Það varð að leggja
skipinu til svo í lagi væri, og
Hornblower gat gizkað á hvernig
fara ætti að því, og hann orðaði
fyrirskipun í huganum nægilega
fljótt til þess að geta gefið hana
hiklaust.
„Herðið á neðri ránum til bak-
borða,“ sagði hann, „að skaut-
unum menn.“
Sjómennirnir tóku til allra
hamingju kunnáttu hans sem
sjálfsagða, en þegar Hornblower
leit á benduna á framsiglunni, þá
hafði hann ekki hugmynd um
hvernig hann átti að leysa úr því
dæmi. Hann var meira að segja
alls ekki viss um hvað væri í ólagi.
En sjómennirnir, sem hlýddu
skipunum hans, höfðu langa
reynslu að baki, og höfðu sjálf-
sagt -fengizt við samskonar verk
svo tugum skipti. Hið fyrsta —
reyndar hið eina — sem hann
varð að gera, var að yfirfæra
ábyrgðina.
„Hver ykkar er elztur?“ sagði
hann, og sú ákvörðun hans að
láta ekki kenna óstyrks í máli
gerði hann stuttan í spuna.
„Matthews, herra,“ sagði einn
þeirra loks, og benti með þumal-
fingri á tattóveraða sjóliðann,
sem hafði tekið af honum fallið
þegar hann stökk út í bátinn.
„Gott, ég útnefni þig undir-
foringja, Matthews. Takið strax
til við að hreinsa og laga draslið,
því að ég verð upptekinn hér aft-
ur á.“
Þetta tók á taugar Horn-
blowers, en Matthews bar hönd
að höfði.
„Ójá, ójá, herra,“ sagði hann
eins og ekkert væri um að vera.
„Takið inn klífirinn fyrst áður
en hann fer í tætlur,“ sagði Horn-
blower og var nú mun djarfari.
„Ojá, ójá, herra.“
„Jæja, áfram þá.“
VÍKINGUR
Sjómennirnir gengu fram á,
en Hornblower fór aftur á skipið.
Hann tók sjónaukann úr hylkinu
á háþiljunum og kannaði sjón-
deildarhringinn. Langt í brott til
kul's sá hann háseglin á „Inde-
fatigable" þar sem skipið sótti
eftir því, sem eftir var af skipa-
lestinni. Hann yrði sem einn á
hafinu, þrjú hundruð sjómílur
frá Englandi. Þrjú hundruð —
Það var tveggja daga sigling í
góðum byr, en hve langan tíma
tæki það í andbyr?
í því hann lagði frá sér kíkinn,
kom Matthews og setti hnúa upp
að enninu.
„Afsakið, herra, en við verðum
að nota hjóltaugar til þess að
koma upp ránni.“
„Gott og vel.“
„Við þurfum á fleiri mönnum
að halda, en við höfum, en gæt-
um við ekki notað eitthvað af
Frökkunum herra?“
„Ef það er hægt. Eru þeir nógu
ódrukknir?“
„Ég held þeir geti það, herra,
hvort sem þeir eru fullir eða
ekki.“
„Ágætt.“
Matthews fór fram á aftur en
Hornblower fór niður í skip-
stjóraklefann. Þar héngu pístól-
ur, púður-poki og annar með kúl-
um. Hann hlóð báðar byssurnar
og aðgætti sína, og fór upp aftur
með þrjár byssur undir beltinu,
og kom upp rétt í því að sjóliðar
hans komu úr stafnklefanum og
ráku á undan sér hálfa tylft af
Frökkum. Hornblower skrefaði
fram á háþiljurnar og stóð þar
gleiður með hendur á baki, og
reyndi hvað hann gat til þess
að láta svo sýnast sem hann
skildi þetta allt stórlega vel og
léti sig það engu varða. Að hál'fri
stundu liðinni og eftir hranaleg
köll, háreisti og puð var ráin
komin á sinn stað og seglið upp.
Þegar verkinu var að verða
lokið rankaði Hornblower við sér
og mundi að innan fárra mínútna
yrði hann að gefa stefnu, svo að
hann skauzt niður aftur og tók
fram kort, hringfara og jafn-
hliðastiku. Hann dró nú úr vasa
sínum kripplaðan miðann, sem
honum hafði verið fenginn með
staðsetningunni eins og hún var,
og reiknaði stefnuna út. Það var
skrítin og næstum einkennileg
tilfinning, að það, sem hingað til
hafði verið skóladæmi undir um-
sjón herra Soames, var allt í
einu orðið verk, sem líf hans og
orðstír gat oltið á. Hann fór yfir
útreikningana sína, ákvað stefn-
una og skrifaði hana á miða svo
að hann gleymdi henni ekki. Þeg-
ar svo verkinu frammá var lokið
og Frakkarnir aftur í stafnklef-
anum, þá kom Matthews, og leit
á hann og beið frekari fyrirmæla.
„Við setjum öll segl,“ sagði
hann, en nokkuð hafði linað
storminn, og hann fann að hann
og menn hans gátu ráðið við
skipið.
„Sendið mann að stýrinu,“
sagði hann við Matthews.
„Hvað á að stýra, herra sagði
maðurinn, og Hornblower svar-
aði þegar:
,,Norð-austur-að-norðri.“
„Norð-austur-að-norðri,“ end-
urtók maðurinn við stýrishjólið,
og MARIE GALANTE sigldi
beggja skauta byr í átt til Eng-
lands.
Farið var að bregða birtu og
svo margt varð að gera og hafa
í huga, og ábyrgðin hvíldi á hans
herðum, ungum og óvönum.
Það varð að negla fyrir stafn-
klefann svo að fangamir kæmust
ekki út, vaktir varð að setja,
mann á vörð frammá, sem líka
gat gefið föngunum gætur, nú,
og mann við stýrið. Hinum tveim
varð að lofa að hvíla sig og sofa,
því að Hornblower vissi vel að
ekki mundi af þeim veita öllum,
ef eitthvað þyrfti að hreyfa segl-
um.
Þeir rifu í sig einhvern mat,
kex og vatn, sem þeir fundu aftur
á — og alltaf varð að huga að
veðrinu. Hornblower skálmaði
um háþiljurnar í myrkrinu.
„Af hverju leggið þér yður
ekki, herra?“ sagði maðurinn við
stýrið.
51