Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1977, Qupperneq 30

dregur á land að minnsta kosti
einn fjögra til fimm metra hákarl
á dag að meðaltali — enda eru
tekjur sjómanna á Holbox meira
en þrefaldar á við það, sem
starfsbræður þeirra á meginland-
inu vinna sér inn.
Hákarlanetin eru strengd á
milli tveggja risastaura — en
veiðimennirnir eru tilbúnir á bát-
um sínum, það eru opnir, léttilegir
bátar, um það bil tuttugu og fimm
feta langir, þegar hákarlarnir
flækjast í möskvunum er ráðist til
atlögu með langskeftum hákarla-
skutlum eða spjótum, sem stungið
er gegnum hrygginn við hauskúp-
una. Venjulega eru þrír menn á
báti.
Hákarlarnir berjast um á hæl og
hnakka. Sjórinn er eins og villi-
bráð sem er að því komin að sjóða
uppúr. Sláttumenn hafa skjót
handtök — fimi þeirra og hnit-
miðun verður ekki með orðum
lýst — stæltir vöðvar stýra bátnum
framhjá sterkum uggum og
froðufellandi, feigum skoltum.
Fuglamir garga ærandi undir-
leik.
Hundarnir bíða á fjörukambin-
um og fylgjast með hverri hreyf-
ingu. Allir eiga von á æti.
Mlsmunandi einstaklingar af hákarlaættinni.
göngu á hákarli og fiski, það er nú
öðru nær. Þeir hafa mikið af
hænsnum, rækta ávexti og græn-
meti, í stórum stíl — óteljandi
kókoshnetur vaxa á eyjunni —
margir ala svín til matar, þeir
veiða fugla og fleiri dýr. En þó eru
ýmsir réttir úr maís sennilega vin-
sælasta fæðan hjá vinum okkar á
Holbox, ýmist sem sérréttur eða
með kjöti og fiski. Þeim þykir
gaman að borða og eru snillingar í
matargerð — þeir spara hvorki
tíma né efni til þess að árangurinn
verði sem beztur.
Halbox búar eru dugmiklir
veiðimenn enda gnægð fiskjar og
hákarlinn veður upp í fjörusteina,
svo að segja — enginn þykist
maður með mönnum, sem ekki
Mér kemur í hug atvik frá
bernsku minni á Akureyri, sem þá
virtist mundu verða ógíeymanleg.
Við vorum nýflutt til Akureyrar úr
sveit.
Nokkrar andanefjur og há-
hyrningar villtust inn á Eyjafjörð.
Lilli, bróðir minn stóð við glugg-
ann og tók fyrst eftir ólátunum,
414
VÍKINGUR