Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1977, Síða 54

niður á mitt læri. Hann sér hvenr-
ig langir, brúnir fæturnir klippa
loftið ótt og títt, og um leið finnur
hann óþægindakennd fara um sig,
fyrst snöggan kipp eins og högg
frá rafmagnsstraumi, síðan
brennandi seiðing. Hann hægir
ferðina. Hún hlýtur að vera að
hlaupa í veg fyrir strætisvagn og
það kemur honum ekki við. Hann
stansar og lætur sem hann sé að
athuga göturnar til hægri. Hún
kemur á vegamótin og heldur á-
fram að hlaupa áfram niður veg-
inn. Nauðugur, viljugur gefur
hann henni auga, og sytringurinn í
líkama hans vill ekki hverfa. Svo
bölvar hann í hljóði og ekur af
stað. Hvað varðar hann um ein-
hverja langleggjaða smáskvísu á
hlaupum.
Það verður í sömu andrá, að
hann nær stúlkunni og Hafnar-
fjarðarvagninn brunar suður veg-
inn. Stúlkan snarstansar, kreppir
hnefana og hristir sig alla. Hann
hemlar ósjálfrátt, seilist til að
opna hurðina hægra megin, svo að
hún varnar stúlkunni vegarins.
Stúlkan gægist inn til hans móð og
másandi, há brjóstin Iyftast og
falla í háttbundinni hrynjandi.
Hún lítur á hann spyrjandi, næst-
um reiðilega.
Ég er að fara suður eftir, ef þú
vilt vera með, segir hann og getur
ekki haft af henni augun. Ný
óþægindakennd gerir vart við sig.
Ég þakka, segir stúlkan og sest
inn. Maður getur aldrei reitt sig á
þessa vagna.
Hann ekur af stað. Nauðugur
viljugur gefur hann stúlkunni
auga. Óþægindakenndin vill ekki
víkja.
En hitinn, dæsir hún, fer úr
jakkanum, leggur hann í breitt
sætið milli þeirra og tösku sína
ofan á, hallar sér aftur, leggur
hnakkann á sætisbakbrúnina og
blæs frá sér. Pilsið nær rétt niður
fyrir mjaðmirnar, þegar hún er
sest, hvít, ermalaus blússan kippist
upp, svo bert er á milli laga. Hún
hirðir hvorki um pils né blússu og
þrýstinn barmurinn gengur enn
upp og niður af mæði.
Þetta er engin smáskvísa, hugs-
ar hann, þegar hann stansar við
Hafnarfjarðarveginn, þetta er
hasa skutla.
Hann finnur, að nánasta sam-
bandið milli sín og vagnsins hefur
á einhvern hátt rofnað við komu
hennar, og hann kann því ekki vel.
Alltaf getur hann verið jafnmikill
bölvaður asni!
Áður en þau koma að vega-
mótunum við Engidal, spyr hann:
Hvert í Hafnarfjörð?
Hann vill síður aka gegnum
bæinn, vonar hann komist hjá því.
Hún lítur á hann, dökkbrún
augun hvíla grannskoðandi á
honum, og hann finnur augnatil-
litið smjúga sér í merg og bein.
Eiginlega ætlaði ég í Grindavík,
segir hún.
Hann lítur snöggt á hana, reynir
að hemja augun við hrafnsvartan,
stuttklipptan kollinn, sem hvílir
enn á sætisbakbrúninni.
Þákeyrumvið í Grindavík, segir
hann.
Ég þakka. Þú ert höfðingi, kalla
ég-.
Ég ætlaði suður, segir hann, um
leið og hann beygir inn á Reykja-
nesbrautina.
En þegar hann tekur að aka
steinsteyptan veginn, eins og hann
hefur gert í draumnum nótt eftir
nótt, kemst hann ekki inn í ástand
draumsins. Hann finnur þetta, án
þess að gera sér fulla grein fyrir
því, og það veldur honum angri.
Hann hefur svikið vin sinn og eft-
irlæti með því að taka stúlkuna
upp í; það er hún, sem truflar
drauminn.
Hann reynir að gleyma henni
og njóta akstursins. En þrátt fyrir
einbeitingu hugans, smýgur sá
grunur inn í vitund hans að nú
hafi hann gengið of langt; svona
löng ökuferð verði fall hans. Eftir
að þetta hefur flögrað að honum, í
fyrsta sinn síðan hann ók út úr
portinu, hefur það einkennilega
lítil áhrif á hann. Þá það. Draum-
inn fær hann þó alltaf. En trufl-
unin kemur til sögu að nýju;
stúlkan segir: Það er naumast
karið, sem þú keyrir.
Hún tekur tösku og jakka og
leggur í aftursætið, færir sig nær
honum.
Er vandi að aka svona drauma-
tæki? spyr hún.
Nei, svarar hann og missir and-
VÍKINGUR
438