Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1977, Page 56

kókinu, en hann drekkir áhrifun-
um af vindlinum með því að sloka
úr flöskunni í einum teyg.
Meðan bíllinn spinnur sig
mjúklega upp brekkurnar austan
þorpsins, segir stúlkan:
Kallinn á ekki karið.
Hann ansar henni ekki.
Þú tókst hann, er það ekki?
Af hverju heldurðu það?
Hatturinn, skríkir hún, og svo
þessi vegur, þú heldur þeir taki
Þig-
Hann þegir. Hún lýkur við
sígarettuna og kókið, áður en hún
færir sig að honum sem áður, segir
dúnmjúkt og strýkur beran hand-
legg hans:
En mér finnst þetta ægilega
spennó. Þú ert þó svalur gæi. Og
svo stór og sterkur. Þú gast varla
verið pabbadrengur.
Enn segir hann ekkert, situr
keikur og stífur við stýrið, vandar
sig yfirmáta við aksturinn á mjó-
um og krókóttum veginum. Þegar
hann finnur hæfilegt stæði utan
við veginn austur í hrauninu,
stansar hann fyrirvaralaust.
Hann drepur á bílnum, stingur
lyklunum í vasann, opnar hurð-
ina. Hann seilist eftir hönd stúlk-
unnar og togar hana út úr með sér.
Hún þybbast við í fyrstu, en brátt
taka þau á rás burt frá veginum og
leiðast hönd í hönd.
Þegar þau leggja af stað aftur,
erú þau fædd inn í nýja veröld,
æsivíma runnin af báðum. Stúlk-
an fær sér enn eina sígarettu,
hallar sér aftur í sætið, teygir frá
sér langa fæturna, horfir á piltinn
rólegum augum.
Hann leggur allt í aksturinn,
bíllinn er hans eina hjálp, forðast
að líta á stúlkuna.
Hvað nú? segir hún um síðir.
Ekkert, ansar hann eftir langa
þögn.
Eitthvað hlýtur að verða.
Ekkert verður með þig. Þú ætlar
í Hafnarfjörð. Ég reyni að aka þér
í Hafnarfjörð.
Heldurðu þeir bíði einhvers
staðar?
Hver veit? ansar hann, enn
löngu seinna.
Hún skilur, að hann vill vera
einn með sjálfum sér, bílnum og
hugsúnum sínum. Hún þagnar. Er
þau aka meðfram Kleifarvatni,
hnoðar hún sígarettubútnum nið-
ur í öskubakkann, hallar sér aftur
á bak og lokar augunum. Innan
tíðar er hún sofnuð, höfuð hennar
sígur í áttina til hans, uns það
nemur við öxl hans. Hann lætur
kyrrt liggja.
Hann ekur, en það er enginn
draumur lengur, aðeins blákaldur
veruleiki og bakslagur, enda veg-
urinn krókóttur, þurr og harður.
En hann er einhvern veginn ekki
hann sjálfur lengur, þótt uggur
vakni annað slagið.
Klukkutími gat slampast, ef
heppnin var með og draumurinn
veruleiki, en nú er klukkan að
verða fimm. Forstjórinn er sjálf-
sagt búinn á fundinum. Það er
enginn draumur meir. Hann
hægir ferðina, þegar hann nálgast
vegamótin við Reykjanesbraut.
Stúlkan rumskar, rýkur upp
með andfælum.
Ég sofnaði, hrópar hún, nýr
augun, sér hvert þau eru komin.
Það eru engir við vegamótin,
segir hún.
Nei, segir hann kalt.
Hún fær sér sígarettu, hallar sér
aftur, reykir ánægjulega.
Mig dreymdi þig, segir hún. Þú
varst indæll — svo sterkur og stór.
Hann grettir sig. Hann vill
heldur hafa hana sofandi; hann er
á einhvern hátt nakinn, síðan
höfuð hennar hvarf af öxl hans.
Samt vill hann losna við hana;
hann verður að vera einn.
Hvert í Hafnarfjörð? spyr hann
eins og leigubílstjóri, þegar hann
stöðvar bílinn við vegamótin. Hún
lítur á hann — lengi. Hann er
grimmur á svip, bíður eftir svari.
Syðst, segir hún tónlaust og
drepur í sígarettunni, á Holtinu.
Hér, segir hún, þegar þau koma
að fyrstu húsunum. Hér fer ég, ef
þú vilt, — annars —
Hann seilist eftir jakka hennar
og tösku í aftursætinu, fær henni
þegjandi. Hún opnar hurðina og
stígur út, horfir á hann, áður en
hún lokar aftur, opnar munninn,
en engin orð koma. Hann lokar
hurðinni, gefur inn og rennur af
stað. Hún stendur á götunni í ryk-
mekki og horfir á eftir honum.
Pilturinn veit aðeins eitt: bíllinn
er óhreinn, hann á að vera hreinn,
það er hans verk að halda honum
hreinum. Hann verður að þvo
hann, má til að þvo hann og
þurrka, ekkert annað kemst að,
engin önnur hugsun.
Hann ekur rakleitt niður á
fyrsta þvottaplan. Hann fer ham-
förum, hreinsar bílinn að utan og
innan, leifir hvergi af.
Það er naumast þú ekur í fínum
vagni, drengur, segir galvaskur
bílstjóri, sem einnig er að þvo.
Hann skoðar bílinn í krók og
kring. Fleiri safnast að honum.
Ég er bara að þvo hann, ansar
pilturinn og hamast því meira.
Tíminn getur runnið út fyrr en
varir. En ekkert má skilja eftir.
Bíllinn verður að vera hreinn, það
eitt skiptir máli.
Hann ekur rólega gegnum bæ-
inn og upp Reykjavíkurveginn.
Þegar hann er kominn upp á
Flatahraunið, heyrir hann í hljóð-
merkjum lögreglubílsins.
Hann ekur út á vegarbrúnina,
bíður. Hann drepur á bílnum,
tekur lyklana úr og heldur á þeim í
hendinni. Þegar lögregluþjónninn
opnar dymar, réttir hann honum
lyklana þegjandi og færir sig til í
sætinu.
o
440
VÍKINGUR