Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1981, Blaðsíða 31

Maður er svo
vanafastur
— hlýtt á brot úr sjávarsymfóníunni eftir Gud
Þar sem gamla steinbryggjan á
Grenivík skagar fram úr fjörunni,
standa heldur hrörlegir beitninga-
skúrar líkt og minnismerki um
liðna tíð. Þegar ég geng fram á
bryggjuna kemur styggð að hópi
æðarfugla sem hafði verið að
svamla í fjöruborðinu. Eitt augna-
blik líta fuglamir á mig líkt og þeir
kannist ekki við þennan mann;
eins og þeir séu á báðum áttum um
það hvort þeir eigi að hörfa eða
vera kyrrir. Andartaki síðar hafa
þeir tekið ákvörðun. Þeir göslast
tugum saman frá landi og berja
vængjum sínum ofan á lygnan
sjávarflötinn. Sumum er svo mikið
í mun að komast í burtu frá þessu
ókunnuga andliti, að þeir leggja
það á sig að hefja sig til flugs og
Jóhann Stefánsson 72 ára og stundar sjó-
inn af fullu kappi. Hér stendur hann með
tónsporta lífsins í hendinni og benslar í
takt við hljómfallið utan við gluggann.
VÍKINGUR
setjast nokkru utar á víkina. Þeir
kjarkmeiri láta sér nægja að flögra
fram fyrir bryggjuhausinn. Þar
setjast þeir og bíða þess að ró fær-
ist yfir.
Mávarnir fljúga gargandi um
loftið og skima eftir æti í fjöru-
borðinu. Annað veifið steypir
einn og einn fugl sér niður og
kroppar í eitthvert æti sem
mannsaugað fær ekki séð.
Það eina sem gefur til kynna að
líf sé að finna í þessum gömlu
skúrum í byrjun marsmánaðar, er
reykurinn sem leggur frá röri á
einu þakinu. Ég ákveð að líta inn í
þennan skúr og vita hvort ég næ
ekki tali af einhverjum.
Þegar ég opna skúrdyrnar
mætir mér gamalkunnugt andlit.
Þetta andlit hef ég oft séð áður, en
aldrei á þurru landi. Það er eins og
mér finnist það tilheyra einhverri
trillu úti í Gjögrahrygg, frammi á
Rifshorni eða í Austurálnum.
Jóhann Stefánsson er orðinn 72
ára gamall, þótt fátt í fari hans gefi
til kynna að svo sé. Hann hefur
stundað sjósókn frá Grenivík frá
því hann var strákur og alla tíð átt
þar heima.
„Maður byrjaði í línu sem smá-
polli og fór svo á sjóinn um leið og
fært þótti,“ sagði Jói og lagði frá
sér netanálina. „Á Grenivík voru
ekki nema þrjú eða fjögur kot
þegar foreldrar mínir settust hér
að upp úr aldamótunum. Þó var
hér þjónandi prestur. Það var séra
Árni Jóhannesson. Hann bjó á
prestsetrinu Grenivík sem er
gömul landnámsjörð. Kirkjan er
smíðuð 1885 og var í fyrstu stað-
sett inni í Höfða, en síðan flutt
hingað úteftir. Séra Ámi er eini
presturinn sem hefur setið hér á
Grenivík. Eftir að hann dó árið
1927 var Grenivíkursókn samein-
uð Laufásprestakalli og þar hefur
okkar prestur síðan setið. Það held
ég nú.“
— Hefur þér aldrei dottið í hug
að flytja frá Grenivík?
„Nei, nei,“ svaraði Jói og hló.
„Maður er svo vanafastur, vill
helst alltaf vera á sömu þúfunni.
Undanfarin ár hef ég verið einn
að dunda þetta á tæplega 6 tonna
trillu sem ég lét dekka. Á sumrin
er maður á færum, en svo ræ ég
alltaf með línu á haustin og fram
yfir nýárið. Ég fór síðasta róður-
inn minn 16. desember, en byrjaði
svo aftur á afmælisdaginn minn 2.
janúar."
— Þér hefur ekki þótt ástæða til
þess að vera í landi þótt þú hafir
átt afmæli?
„Nei, nei. Ég átti beitt og það
var gott veður, þannig að það var
lítið að gera í landi. Það er aldrei
betra að róa en á afmælisdaginn
sinn!“
— Hvernig hefur fiskiríið verið
að undanförnu?
„Það var svolítið kropp á línuna
í janúar en svo dó það alveg út.
Hérna um daginn gerði ég þann
versta róður sem ég hef gert á ævi
minni. Ég reri hérna út og vestur
með 18 stokka og fékk einn þorsk
og einn steinbít! Ja, þvílíkur and-
skotans, bölvaður þurrkur! Ég
hugsa nú að þessi dauði sé mikið
til selnum að kenna. Það ber
óvenju mikið á honum í vetur.
31