Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1981, Blaðsíða 39

Netatúr meö Blíka
EA12 frá Dalvík
—Rætt viö Matthías Jakobsson skipstjóra um kvótakerfi, opnun friöaöra svæda o. fl.
Að kvöldi 4. mars brá ég mér um
borð í Blika EA 12 sem var að
landa við hafnargarðinn á Dalvík.
Matthías Jakobsson skipstjóri var
uppi í brú og fylgdist með löndun-
inni. Afli var 7 tonn af tveggja
nátta fiski. Ég kom mér strax að
efninu og spurði Matthías hvort ég
mætti ekki fara með þeim einn túr,
svona rétt til þess að anda að mér
fersku lofti og skoða múkkana.
Erindið var auðsótt. Það átti að
fara klukkan tvö.
„Þekkirðu þennan fír?“ spurði
Matthías og benti á ungan mann
sem stóð úti í horninu á bak og
klóraði sér í yfirvaraskegginu.
Nei, ég kannaðist ekki við hann.
„Þetta er kokkurinn okkar,
Matthías Jakobsson skipstjóri á Blika EA
12. „Það þarf að hrófla við friðuðu svæð-
unum annað slagið, hreint og klárlega að
plægja þau upp eins og tún eða akur“.
VÍKINGUR
Jarlinn af Móafelli... besti
kokkur í öllum flotanum og þótt
víðar væri leitað. Honum finnst
lítið til máltíðar koma ef hún er
bara þríréttuð... þá skammast
hann sín bara og fæst ekki til að
brosa nema út í annað. Honum
líður ekki vel nema réttirnir séu
fimm til sjö í hverri máltíð. En þá
liggur líka vel á djöfsa! Ég get sagt
þér það drengur minn að kokk-
arnir á Hótel Loftleiðum yrðu
grænir af öfund ef þeir kæmu til
hans í mat í hádeginu. Þeir eru
bara gufur samanborið við Jarlinn
af Móafelli!“
Þegar klukkuna vantaði fimm-
tán mínútur í tvö um nóttina, var
ég mættur um borð í Blika. Fyrst
leit ég inn í borðsal en þar var
engan mann að sjá og ekki heldur
uppi í brú þegar ég kom þangað.
Ég lagðist út í glugga og virti fyrir
mér ljósin í þorpinu. Húsin sváfu,
hvergi sást til mannaferða.
Allt í einu varð ég óþolinmóður.
Hafði ég kannski tekið vitlaust
eftir? Átti ég kannski að mæta
klukkan fjögur eða jafnvel fimm?
Mér leist ekkert á hvað mennimir
voru óstundvísir. Nú vantaði
klukkuna fimm mínútur í tvö.
Þá heyrði ég umgang aftur í
bestikki og einhver stundi:
Jæja . .. það er bara svona .. .
Það var þá sjálfur kapteinninn.
Matthías hafði ekki farið heim um
kvöldið, heldur hallað sér á bekk-
inn aftur í bestikki þegar búið var
að landa og ganga frá. Sömu sögu
var að segja um aðra áhafnar-
meðlimi; enginn hafði farið heim
að lokinni Iöndun, heldur skriðið
beinustu leið í koju.
Áður en ég vissi af var Matthías
kominn upp á bryggju og búinn
að losa að framan. Þegar hann
hafði gengið frá fangalínunum
bæði að aftan og framan, stökk
hann um borð og kom upp í brú.
Síðan var bakkað frá bryggju.
Við vorum fyrstir báta á sjó
þessa nótt. Trossurnar voru allar
austur af Grímsey þannig að við
áttum fyrir stafni ca. fjögurra tíma
stím. Þegar báturinn var kominn á
stefnuna var sjálfstýringin sett á
og innan tíðar skreið Bliki á fullri
ferð úr fjörðinn. Framundan
blikkaði Hrólfskersviti og sendi
ljóskeilu út í myrkrið, afturundan
glitruðu ljósin á Dalvíkinni sem
urðu smærri og smærri; runnu
loks saman í eina heild og mynd-
uðu gula ljósræmu undir blá-
svörtum fjöllum.
Eftir að við Matthías höfðum
fengið okkur kaffi í krúsir spurði
ég hann að því hvemig mönnum
hefði litist á þessa útgerð hjá þeim
til að byrja með. Við vorum tveir
uppi í brú og létum sjálfstýring-
una um að halda bátnum á réttu
striki.
— Þótti það ekki einkennileg
ákvörðun hjá mönnum á besta
aldri að hætta í góðum plássum og
fara að gera út 20 tonna dekkbát?
„Jú, blessaður vertu, mönnum
leist ekkert á þetta,“ svaraði
Matthías og fékk sér í vörina.
„Vinur minn Jón Sólnes sagði nú
þegar við vorum að byrja á þessu,
að þetta gæti aldrei blessast, að
svona útgerð væri alveg vita and-
39