Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1981, Side 55

Guðjón Sveinsson:
Hundavakt
Dagurinn hafði þokað fyrir
nóttinni og myrkrið lá yfir hafinu,
blásvart og kyrrt. Nokkrar stjörn-
ur tindruðu milli skýjabólstra,
sem höfðu sett kúrsinn til suð-
vesturs, dökkir og þungbúnir. þeir
boðuðu storm.
Síldveiðiflotinn var hættur að
leita og lét reka. Á annað hundruð
skipa voru saman komin á tiltölu-
lega litlu svæði og til að sjá minnti
hann á dálitla borg. Yfir þessari
borg var sérstakur ævintýrablær.
Hvít, rauð og græn ljós blikuðu,
blikkuðu og sveifluðust án afláts.
Dökkur hafflöturinn endurspegl-
aði öll þessi litbrigði í síkvikum
fleti sínum og þessir flöktandi
ljósstafir teygðu sig eins og leit-
andi fingur út í þennan botnlausa
sorta, sem lá yfir hafinu austur af
íslandi. Þeir megnuðu lítið í þess-
ari óravíðáttu. I þessum flöktandi
ljóskeilum sáust múkkarnir. Þeir
snerust þar snarborulegir á svip og
þvöðruðu á sínu sérkennilega
tungumáli. Þeir kunnu sýnilega
vel við sig í þessari borg, veltu
spekingslega vöngum og voru
fljótir að grípa hverja ögn, sem
skolaðist af borðum bátanna. En
eins og annars staðar er baráttan
um lífsbjörgina hörð og þess
vegna voru innbyrðis deilur óum-
flýjanlegar. Marglyttan seig hægt
fram hjá og tók á sig fjólubláan
blæ frá ljósunum, minnti á sjald-
séðan dýrgrip og var því ein mesta
prýði þessarar borgar í hafinu.
Það voru vaktaskipti. Hunda-
vaktin var að koma upp. Þeir voru
saman á henni Gráskeggur og
Táningur. Sá fyrrnefndi gamall
sjóhundur með siggharðar hend-
ur, hinn nýliði til sjós með hýjung
á efri vör og höku. Gráskeggur
kom aftur gangbrettið þungum,
ákveðnum skrefum. Andlit hans
var skarpleitt og veðurbitið,
Höfundurinn, Guðjón Sveins-
son í Breiðdalsvík, sem hér
sést ásamt einum sona sinna,
er landskunnur fyrir bama og
unglingabækur sínar. Hann
lauk prófi úr Stýrimannaskól-
anum 1961, og hefur verið
mikið til sjós sem háseti og
stýrimaður, og þekkir því
sögusvið þessarar sögu vel af
eigin raun. Síðan hann fór í
land 1964 hefur hann helgað
sig búskap, félagsmálum, og
ritstörfum, og er nú oddviti
Breiðdalshrepps, þar sem hann
býr ásamt konu sinni Jóhönnu
Sigurðardóttur og fimm böm-
um þeirra hjóna.
kjammarnir alsettir silfurgráum
skeggbroddum. Táningur pauf-
aðist á eftir grannur og læpuleg-
ur, setti í herðarnar og geispaði
langt. Þeir tóku sér stöðu við sinn
hvorn brúargluggann og horfðu á
þvaðrandi múkkana og fjólubláar
marglytturnar í skini ljósanna.
Brátt rétti Táningur sig upp, dró
upp sígarettupakka og rétti að
Gráskegg. — Viltu reykja? spurði
hann.
Gráskeggur leit um öxl.
— Sama og þegið. Ég ætla að
halda mig við skrotugguna í þetta
sinn, svaraði hann og til að gefa
þessari yfirlýsingu nánari áherslu,
spýtti hann mórauðu út í myrkrið.
— Djöfuls lyst. Táningur
kveikti í rettunni, fleygði logandi
eldspýtunni út um gluggann, gaut
síðan augunum á skýjafarið.
— Heldurðu að hann sé ekki að
bræla upp? spurði hann svo.
— Bræli. Tja, ég veit ekki. Það
er svo teygjanlegt hugtak nú til
dags. Hann er svo sem vindlegur.
— Ég vildi að það kæmi ærleg
bræla. Þá kæmist maður kannski á
ball.
Gráskeggur svaraði ekki, opn-
aði dyr brúarinnar og pírði út í
myrkrið. Það var farið að kalda og
fjarlægur niður barst til eyrna.
Gráskeggur eins og þefaði út í
loftið, gráspengt hár hans bærðist
í súgnum. Svo lauk hann aftur
dyrunum og mælti lágt:
— Hér fyrr meir hefði verið
farið að lóna til lands. En þá voru
nótabátar í spilinu. Nú þarf aldrei
að keyra í land þótt bræli. Hann
spýtti aftur mórauðu og strauk
hökuna.
— Ég hef ekki komist á ball í
55
VÍKINGUR