Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1981, Page 62

Ég dái þig fyrir það Steinar!
Þótt það nú væri! Ég sá sýnir og
ég nautnaði mér í veröld hugans
— hjá honum, guði.
Hvaða guði?
Hvað sem hann er, sagði ég.
Hvaða máli skiptir hann?
Það er eitthvert vit í þvi! sagði
Christy. Ég elska þig fyrir það.
Ég var það langt í burt frá allri
mennskri dýrkun að ég get ekki
þegið ást nokkurrar mannlegrar
veru, og þar hafiði það.
Ég elska þig nú samt fyrir það
að hafa ekki drukknað; er það nú
hroki!
Ég drukknaði auðvitað. Það eitt
skiptir máli.
I svona langan tíma? Og ert þá
drukknaður, á lífi?
Ég held það hljóti að vera. Á
fimmta tug ára.
Hvað ætlarðu þá að segja mér,
saklausum? spurði John. Ekkert
skyggði á þá sælu sem ég naut —
ekkert. Nema eitt.
Og hvað var það?
Samviska mín tók út sárar
kvalir vegna þess að ég hafði
óhlýðnast móður minni um að
láta klippa mig, en keypti gott
fyrir aurana sem hún lét mig fá
fyrir klippingunni, og þar með lét
spillast í gotti.
Það var leitt, sagði Christy.
Já það var leitt. En það var líka
gott, þegar ég var komin þangað
niður. Ó, ekkert er jafn fallegt. Að
hugsa sér, ég varð svo fagur að ég
elska ykkur! Svo laus við alla
sjálfselsku þótt ég væri að deyja,
svo sundurflosnaður og heilt and-
legur.
Hvað kom til?
Hvað veit ég um það! Af því ég
óhlýðnaðist móður minni hvað
eftir annað um að láta klippa mig,
gæti ég sagt grunnri hyggju, en
það er allt og sumt. Mér fannst ég
hafa spillst í gotti — og auðvitað
hári — en fékk samt að drukkna,
skiljið þið?
O — hve sjö ára og fallegur!
62
Ég skipti auðvitað engu máli.
Allt snerist nú um móður mína.
Hve sjö ára! Hve fallegur!
Jafn fallegur í dag, hvað er
þetta! Því ég er enn jafn drukkn-
aður og þá. Er ég ekki nógu
barnalegur til þess?
Jú elskan. Og hvað? Hvað svo?
Hún hafði mörgum sinnum
skipað mér til rakarans að láta
hirða af mér hárið (manns sem átti
skæri og tók að sér að klippa ef
einhver bað hann um það), en ég
lét hann aldrei fá hárið.
Að vísu var það vel gert, sagði
John. Þú varst nógu mikill óviti til
þess.
Svo þú hafðir hárið?
Sem ég segi.
Og?
Nema í þeim svip sem ég var að
sorga þetta í drukknun minni var
gripið í hárið. Það var hár um
allan heim, nóg fyrir heilu lífi,
skiljið þið, og ég var með það! Og
þar með var mér gefið eilíft líf.
So so, segðu nú bara svo sem
tvær þrjár aldir Steinar.
Það er ekki réttlátt John. Vertu
sanngjarn!
Þú ert þegar með eitthvað
gránað hár, sagði John. Og bíddu
bara við! Brátt fer hold þitt að
stynja. Bíddu bara við! Einhvern
dag kemur að því að einn eða
annar jaxlinn fer að svíkja — og
tennur þínar munu falla dreift í
grös, og grösin fúna . ..
Það er ekkert að marka árin!
sagði Christy.
Það er satt Christy mín, sagði
ég-
Hvað segið þið! Ætlið þið að
fara að lýsa frati á dagatalið?
Aldeilis!
Heldurðu þá að þú vitir hvað þú
veist fremur en aðrir menn?
Aldeilis! Ég drukknaði. Ég er
drukknaður John. Svo mikið er
víst.
Þannig já, nú skil ég þig.
Ég virði þig fyrir það John. Þú
ert stakur maður í veröldinni.
Nema þér var bjargað? Lifir
þéss vegna?
Já. Líklega lifi. Eða dey, sagði
ég. Það skiptir ekki máli hvernig
maður lifir svona úr því maður er
lifandi eða dauður hvort sem er.
En sjálfsagt! sagði Christy.
Það er ekkert nema líf. N ema ég
fékk líf þarna í djúpinu. Fyrir
óþekkt. Áldeilis! Samt fyrst og
fremst fyrir það að guðirnir hafa
elsku á mér. Þeir vopnuðu mig
hárinu, skiljið þið. Þeir urðu að
gera það ef þeir áttu að fá að halda
elsku til mín, og segja mér það?
Er það nú tal! sagði ég.
Já, eða nei!
Ég væri nú meiri apinn ef ég
gerði það ekki!
Nú er nóg komið!
Hvers vegna skyldi ævisagan
ekki vera þakkargerð til þessara
merkilegu náunga? Hvers vegna
skyldi fólk ekki heldur fagna í
svona þakkargerð en gráta í sturl-
aðar biblíur?
Ég vona að fólk fái að fagna við
að sjá þig í djúpinu, sagði Christy.
Og drenginn litla í sjóliðabún-
ingnum, því hann er svo fallegur.
Og þulinn spaka, Sylvíu Spell og
andlegu dömurnar fínu. Þó eink-
anlega ef það gæti komist þangað
sjálft.
Heldurðu að von sé til þess?
Hví ekki? Hvar ætti maður að
geta lifað mannsæmandi lífi nema
í djúpinu?
Þetta er fallega hugsað Christy.
Fólk er orðið þreytt á glamri
borga og þeirra fjallháa hégóma,
og þú mátt vera viss um að það vill
allt í djúpið. Hvers vegna skyldi
það ekki vilja losna við glamrið og
sökkva í svalann þar neðra og
kynnast þjóðum sem eru á eins
háandlegu sviði og ófreskjurnar?
Já, það er satt, sagði ég. Hvað
skyldi svo sem vera þvi til fyrir-
stöðu.
Hvað finnst mönnum um þessa
ævisögu? spurði John.
Ég held ekki að þeir trúi að hún
VÍKINGUR