Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.2006, Blaðsíða 23

aðra stefnu en menn bjuggusl við og lík-
legast var, samkvæmt vindum og straum-
um, - Og þetta var eina líkið sem fannst,
af allri skipshöfninni.
Já, þessi tími var mér erfiður.
-Nú hef ég fyrir satt, að þú hafir verið
innanborðs á varðskipi, þegar siglt var á
það og reynt að sökkva því. Þú myndir
kannski vilja lýsa þeirra atburðarás, því
það er ekki á hverjum degi sem manni
bjóðast slíkar heimildir frá fyrslu hendi.
-Við á Tý vorum úti fyrir Suð-
Austurlandi og höfðum verið að búa
okkur undir að klippa. Það voru þarna
einar tvær freigátur og tveir dráttarbátar,
ef ég man rétt, og önnur freigátan var
búin að sigla lengi í humátt á eftir okkur.
Við vorum sendir aftur á þrír, til þess að
slaka út klippunum, Sigurjón Jónsson,
Sigurður Bergmann og ég. Stefni Ireigát-
unnar var svo nálægt okkur, að það virtist
nærri nema við skutinn á Tý, bakborðs-
ntegin. Þegar klippurnar voru komnar
fyrir borð, vitum við ekki fyrr til en frei-
gátan setur á fulla ferð, beint á okkur, og
við sáum stefni hennar bera við loft, him-
inhátt fyrir ofan okkur. Ég kallaði lil
strákanna: Við skulum forða okkur! Við
stukkum yfir á stjórnborða, lil hlés. Þeir
komust inn í dálítið horn, þar sem gengið
var i vélarrúmið, en ég náði ekki alveg
svo langl, heldur aðeins að stóra spil-
koppnum (við spilið). f því kom herskip-
ið á okkur, Týr lagðist nærri á hliðina,
sjórinn flæddi inn um allt, við fórum auð-
vitað allir á bólakaf, og það var svo mikill
straumur undir þyrlupallinn á varðskip-
inu, að ég blakti eins og fáni á slöng, þar
sem ég hélt dauðahaldi í spilkoppinn og
sveiflaðist fram og aftur í sjólöðrinu.
Ekki hef ég minnstu hugmynd um hversu
mörg andartök það hafa verið sem liðu
þannig, en mér fannst það vera heil eilífð.
Hins vegar man ég vel hvað ég hugsaði á
þessari stundu. Ég sagði við sjálfan mig:
Jæja, þá er þessu lokið. Nú hlýl ég að
deyja. Og mér varð hugsað til fólksins
míns. Það er nterkilegt, hversu margt
getur flogið í gegnum huga manns á fáurn
andartökum! En hitt held ég að sé alveg
öruggt mál, að ef ég hefði misst lakið á
spilkoppnum, þá sæti ég ekki hér núna.
Smám saman rétli skipið sig þó við,
hægl og hægt, og það var mikill léttir,
þegar vatnaði svo frá mér að ég náði and-
anum. Þá kom í ljós, að félagar mínir
voru heilir á húfi, enda voru þeir í dálitlu
hléi fyrir mestu sjóunum og höfðu miklu
betra tök á að halda sér heldur en ég.
Skipin höfðu snúizt þannig við árekstur-
inn, að þau lágu nánast hlið við hlið,
stefni og skutur saman, eins og við
bryggju. Þá man ég, að við Sigurður,
félagi minn, rukum upp stigann og upp á
þyrlupall og ég sá skipstjóra freigátunnar
þarna hátt uppi, - og þá var ég svo reiður,
að ég ætlaði að stökkva til hans og lemja
hann duglega!- því að ég get átt það til að
vera skapmikill og bráður, þegar því er að
skipta. En Siggi heilinn gal þó komið i
veg fyrir þetta. Hins vegar þarf ekki alltaf
að vera ntikill vandi að stökkva á rnilli
skipa, þegar maður er reiður!
Týr lét heldur undarlega að stjórn eftir
ákeyrsluna, og þá kom í ljós að öll blöðin
á bakborðsskrúfunni höfðu sópazt í
burtu, en Týr er með tvær skrúfur, og nú
höfðum við einungis aðra eftir. Við fórum
svo upp í brú, og Guðmundi Kjærnested
létti inikið, þegar hann sá að allir voru
lifandi og ómeiddir, því að hann hafði
verið hræddastur um okkur, strákana sem
vorum að vinna aftur á skipinu. Enda svo
sem ekki ólíklegt að okkur hefði öllum
skolað fyrir borð.
Þegar þessi ósköp voru um garð geng-
in, sá Guðmundur skipherra hvar brezk-
ur togari var í seilingarfjarlægð. Og þá
sýndi hann hversu alburðasnjall hann
var. Hann sendi okkur slrákana í skyndi
aftur á öðru sinni, sigldi síðan rakleitt að
togaranum og klippti aftan úr honum
vörpuna - fyrir framan nefið á Bretunum!
En auðvitað voru klippurnar úti, það
hafði ekki gefizt ráðrúrn til þess að hala
þær inn, í öllum látunum. Það var mikil
gleðistund hjá okkur, varðskipsmönnum,
þegar við sáurn, að klippingin hafði
tekizt, en togvírinn leyndi því ekki. Fyrst
þandist hann og varð alveg beinstífur, og
svo small hann með krafti niður á dekk-
ið. Við höfðum oft séð þetta áður, og
vissum alveg hvað það táknaði. En þegar
skipstjórinn, sem hafði reynt að sökkva
okkur, sá þessi tíðindi, var engu líkara en
að hann trylltist gersamlega - yrði hrein-
lega vitskertur. Hann setli á fulla ferð og
æddi að okkur, eins og grenjandi ljón.
En nú vorum við viðbúnir. Það var öllu
lokað, enginn maður aftur á skipinu og
allir i eins öruggum stöðum og kostur var
á. Enda veitti ekki af, því að nú reið
höggið, öðru sinni, og ekki slegið af. Ég
er alveg handviss um, að í þetta skipti
hefði freigátunni tekizt að sökkva okkur,
Togarinn Ceasar sekkur í Víkurál l.júní 1971.
Að kvöldi hins 6. mai 1976 sigldi freigátan Falmouth ítrekað á Tý og mátti engu muna að Elías og
félagar hans tveir færufyrir borð.
Mikið laskað sneri varðskipið inn á Berufjörð en Statesman elti og átti að ganga endanlegafrá Tý en
náði honum ekki.
Sjómannablaðið Víkingur - 23