Náttúrufræðingurinn - 1997, Blaðsíða 30

landeigendur en í hópi riddara voru líka efni-
legir landlausir ungir menn, margir kostaðir
af bændum sem þannig keyptu sig undan
herþjónustu. Eftir að álfan var kristnuð
stofnaði kirkjan ýmsar reglur riddara sem
meðal annars börðust í krossferðunum
1095-1270 (4. mynd).
Þegar á leið urðu vopnin æ öflugri og
brynvörn riddara og hesta þyngdist að
sama skapi (5. mynd). Við það urðu þeir til
muna stirðari. Jafnvel sterkasta brynja stóðst
samt ekki ör af lásboga í návígi og eftir að
skotvopn urðu almenn í hemaði misstu hinir
brynjuðu riddarar yfirburði sína. lípp úr 1300
fækkaði þeim ört og þeir hurfu af sjónar-
sviðinufyrir 1600.
En tími hermanna á hestbaki var
samt ekki liðinn. Við tóku liprar
riddarasveitir búnar skotvopnum
sem herjuðu í nánu samstarfi við
fótgönguliðið.
Fram á nítjándu öld var riddara-
liðið ómissandi hluti af herafla
flestra stríðsþjóða. Sagnfræðing-
ar telja að það hafi síðast ráðið
úrslitum í orrustunni við Water-
loo 1815 (6. mynd).
DÝHKEYPTUR SKOSKUR
SPARNAÐUR
Ponsonby, yfirmaður skoska
riddarastórfylkisins „Scots
Grays“,3 hugðist spara besta
gæðing sinn við Waterloo og
reið til orrustunnar á mun lakari
dróg. Þegar riddarar Napóleons
7. mynd. Trúarbrögð Azteka kröfðust blóðfórna. Hér
má sjá höfuð af Spánverjum og hestum þeirra. Teikning
eftir Azteka (Leon-Portilla 1962).
■’Nafnið var dregið af því að
riddararnir sátu allir gráa eða apalgráa
hesta (sjá 6. mynd).
92