Náttúrufræðingurinn - 1981, Blaðsíða 25

5. mynd. Jökli þakin landsvæði á kola-perm isöld. (Or Holmes 1944).
um. Eitt gleggsta dæmið er hið sér-
kennilega dýralíf Ástralíu, þar sem
ekki var fyrir daga manna að finna
dýr með heitu blóði önnur en fugla,
nefdýr og pokadýr. Eðlileg skýring
fæst, ef gert er ráð fyrir, að Ástralíu
hafi farið að reka frá öðrunt land-
svæðum, áður en þróast höfðu
spendýr æðri nefdýrum og poka-
dýrum, og þar urðu þessi spendýr
því ekki undir í baráttu við æðri
dýr.
5) Loftslagssöguleg rök. Nokkur af
sterkustu rökum Wegeners voru
sótt í loftslagssögu, enda lék hann
þará heimavelli, ef svo mætti segja,
og naut að auki mikillar aðstoðar
Köppens tengdaföðurs síns. Sérlega
snjöll og sannfærandi þótti skýring
hans á þeirri ísöld, sem gekk yfir
lönd á suðurhveli jarðar á þeim
tímabilum síðari hluta Fornlífsald-
ar er nefnast steinkola- og perm-
tímabilin. Upp úr miðri 19. öld
fóru menn að finna menjar mikilla
jökla frá þessum tímabilum og olli
þetta miklum heilabrotum jarðvís-
indamanna, því erfitt var að skýra
þessa jökla á sama hátt og jökla
kvartertímans ineö því að jörðin
færi stöðugt kólnandi. Þessar kola-
perm-ísaldarmenjar er að finna
bæði í Ástralíu, Suður-Afríku,
Suður-Ameríku og á Vestur-Ind-
landi og virðist sumstaðar, t. d. í
Suður-Ameríku, sem jökulrákirnar
stefni inn í land (6. mynd), gagn-
stætt því sem vera ber um skrið
meginjökla. Einnig er loftslag á
sumum þessara svæða svo heitt, að
afarmiklar loftslagsbreytingar
þyrfti nú til að hylja þau jökli.
Alfred Wegener skýrir þessar
jökulmenjar |tannig (6. mynd), að í
þann tíma er viðkomandi land-
svæði voru jökli hulin voru þau,
ásamt núverandi Antarktíku eða
Suðurskautslandi, ein santfclld
heild og miðsvæði hennar nálægt
þáverandi suðurpól, en Wegener
reiknaði bæði með landreki og til-
færslu pólanna og taldi suðurpól-
inn þá hafa verið í Indlandshafi,
suðaustur af núverandi Suður—
19