Náttúrufræðingurinn - 1966, Blaðsíða 14

164
NÁTTÚRUFRÆÐIN GURINN
sentust þær í bjúglínum út yfir gígbarmana og mökkurinn líktist
þá voldugu hanastéli (5. mynd). Lengst sentust bombur, svo séð
væri, um 1.3 km frá gígnum. Þessar sprengingar voru hljóðlausar
að heita má. En oft kom það fyrir, að rif hlóðst fyrir skarðið í
gígvegginn og varnaði sjónum aðgöngu að bergkvikunni. í stað
einstakra, aðskilinna sprenginga var þá mínútum saman og stund-
um klukkustundum saman óslitið en dálítið rykkiótt uppstreymi
gufu og gosmalar, ekki ósvipað og í gufugosunum í Geysi, er hann
var búinn að þeyta úr sér vatninu, en miklu kröftugra og hraðara
(Pl. I). 5. febrúar 1964 mældist hraðinn í stróknum 130 m/sek.
um 250 m ofan við sjávarmál, en gígurinn var þá niður við sjávar-
mál. Fyrir kom að gosmalarstrókar náðu allt að 2 km hæð. Þessum
5. mynd. „Hanastéls“-sprenging í Surti yngra. Hæð hennar er um 400 m. —
A typical “cocks tail” explosion (wet explosion) in Surtur Junior. Height about
400 ni.
Ljósm. Sverrir Einarsson, 19. íebrúar 1964.