Náttúrufræðingurinn - 1939, Blaðsíða 14

8 NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
lllllllllllllllllllllllllllllllllllllltllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIIIIIIIIIIII
á milli hrygna og hænga þannig, á meðan murtan er á grunni, að
fjöldahlutfallið virðist jafnast þegar hrygningin stendur sem hæst.
Hængarnir virðast ganga fyr að landi en hrygnurnar og fara
seinna, og yfirleitt er fleira um þá þar en þær, nema um háhrygn-
ingartímann. 3. tafla sýnir þetta greinilega (sjá einnig 2. mynd).
Af 1089 murtum, sem með vissu urðu ákvarðaðar með tilliti til
kynferðis, voru aðeins 9% hrygnur 23.—25. sept. 1937. Úr því
óx hrygnufjöldinn hlutfallslega, og náði hámarki með 44.3 % 7.—
13. okt., eða um háhrygningartímann, en hafði svo aftur minnk-
að niður í 33.3%, þegar veiðin hætti 16. okt.
3. mynd, sem hér fer á eftir, sýnir hlutfallið á milli þyngdar og
lengdar á þeim 1100 murtum, sem rannsakaðar voru í september
1937. Þyngdin er, eins og gefur að skilja, allbreytileg, þar sem
lengdin er frá 18 cm og upp 1 32 cm. Minnsta murtan, sú sem er
18 cm, er aðeins 61 gr. á þyngd að meðaltali, en sú stærsta, 29 cm
að lengd, er 181 gr. Risinn í hópnum, sá sem áður var minnst og