Náttúrufræðingurinn - 1939, Blaðsíða 11

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN 55
4tiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiimiiiiiiiiiiimiiiiiiiiimiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiit
sveskjur, sem hafa löng aldini og flatan stein, yddan í báða
enda, og
venjulegar plómur, sem hafa nærri hnöttótt aldin og stuttan,
lítið eitt aflangan stein, ávalan í báða enda.
4. mynd. Grein af plómutré með þroskuðum plómum.
Plómutrén eru oftast ræktuð sem lágvaxin tré, og bezt þrífast
þau í feitri, myldinni, allrakri jörð, þótt á kaldari stöðum sé
heppilegra að hafa þau í þurri og frekar magurri mold, sökum
þess að þá er öruggara að árssprotarnir nái fullum þroska á
haustin.
Venjulega bera plómutrén árlega ósköpin öll af aldinum til 25—
30 ára aldurs, en hætta þá að mestu leyti að blómgast.
Allar þessar fjórar aldintegundir eru algengar mjög í nágranna-
löndum vorum og taldar nauðsynlegar til að halda heilsu fólksins
í góðu lagi. Og þar eru aldinin ýmist notuð til matar strax eða
geymd í kulda, þurrkuð, soðin niður, notuð í ávaxtamauk eða á-
vaxtadrykk o. m. fl. góðgæti, sem finnst á flestum borðum austur
þar.
Það, sem aðallega bendir til þess, að ræktun aldintrjáa geti tek-
izt á íslandi, er, að loftslagið í ýmsum hlutum landsins, eins og t.