Náttúrufræðingurinn - 1939, Blaðsíða 14

58 NÁTTÖRUFRÆÐINGURINN
'lllllllllllll..
að nú ætti að vera kominn tími til, að áhuginn á aldintrjáarækt
eflist á ný og margfaldist og ryðji öllum hindrunum úr vegi epla-
trjánna næstu áratugina.
Það er auk þess hrópandi staðreynd, sem ekki er hægt að víkja
frá um eina hársbreidd, að fólkið vantar ódýra, f jörefnaríka ávexti
í mat sinn. Úr því getum við vissulega bætt til bráðabirgða með
innflutningi þessara matartegunda, eins og tveir af beztu læknum
landsins héldu fram síðastliðinn vetur í ræðu og riti, en á ókomn-
um árum verðum við að framleiða sem mest af nauðsynjum vorum
sjálfir eftir bezta megni, og ein þeirra nauðsynja eru aldin apald-
ursins, perutrésins, kirsiberjatrésins og plómutrésins.
Auðvitað eru allir sammála um, að þetta sé allt gott og blessað,
— en, spyrja menn, eru þá í raun og veru horfur á því, að
unnt verði að rækta aldintré í íslenzkri mold undir berum íslenzk-
um himni? Á því er sem sagt lítill vafi, þótt vissast sé að láta
nákvæmar tilraunir skera úr því sem fyrst. Og ef þær tilraunir
takast vel undir stjórn nákvæmra vísindamanna og með fullan
skilning fólksins á öllu erfiðinu að stuðningi, er varla vafi á því,
að draumur bjartsýnismannanna um aldintré við bæina í skjól-
góðu fjörðunum og dölunum okkar verði að unaðslegum veruleika
innan skamms.
Áskell Löve.