Náttúrufræðingurinn - 1943, Blaðsíða 8

2
NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
meiri en nú er. Brimið þokaði þessum framurði af grjóli og möJ
liægt en ákveðið inn mcð lilíðunum og þjappaði þvi fast að skrið-
jökulsveggnum, þar sem hafísjakinn sprakk frá. Þella ferðalag á
fjörugrjótinu er alkunnugt hér um slóðir. Maður nokkur í Bol-
ungavík sagði mér t. d. frá þvi, að járnstykki, sem ekið var eftir
sporbraut ú( á ystu fiskreitina í Bolungavík og velt þar ofan i
fjöru, færist nokkra metra inn eflir fjörunni á hverju ári.
Til þess að þetla gi'jót geti myndað sér varanlegan stað, verður
að vei’a jafnvægi milii viðnáms þess og átaka skriðjökulsins. Er
þetta jafnvægi hugsanlegt, þvi að jökullinn er i rýrnun á þessu
tímabili.
Nú liggur faeint fyrir að ætla, að þarna myndist stöðuvatn að
ísöld lokinni. En á (mynd 1) eru sýndar líkur fyrir því að svo
hefir ekki getað orðið. Það er að árós Langár hefir verið á móts
við ísafjörð rétt við Kirkjuhólshlíð, og ávallt í ísaldarlokin kom-
ið undan jöklinum þeim megin. Útrennsli árinnar Iiefir svo færzt
innar eftir því sem jökullinn bráðnaði. Síðustu leifar hins gamla