Náttúrufræðingurinn - 1946, Blaðsíða 11

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
5
Á lúðuveiðum.
kaupmennirnir þessa klæki fljótlega og gerðu sínar ráðstafanir til
þess að koma í veg fyrir þá. Langbezta ráðið reyndist að neita að taka
á nróti afla, senr ætla nrætti að liefði verið drýgður á ólöglegan liátt.
Hinar miklu þorskgöngur á Grænlandsnrið konru öllum svo á
óvart, að það olli miklunr erfiðleikum að veita aflanum nróttöku.
Stundum vantaði t. d. salt, og var það sízt að undra, þegar litið var
á þau ósköp, senr bárust á land. Eiginlega var það stór furða, lrvað
vel gekk að sigrast á erfiðleikunum. Oft og einatt urðu veiðistöðv-
arnar að fara í bónorðsför á aðra staði, til þess að afla nauðsynja, og
þannig var reynt að bjargast eins og bezt gegndi, til þess að veiðin
stöðvaðist ekki. Þá var það miklum erfiðleikum bundið að afla fólks
til aðgerðar á fiskinunr. Til þess varð að leigja mannafla, en þar var
ekki unr auðugan garð að gresja, því allir, senr vettlingi gátu valdið,
lröfðu setið á veiðum, úti á sjó alla nóttina og töldu sig ekki geta lagt
á sig að standa í aðgerð, strax og í land konr. Stundum virtist allt
ætla að lenda í vonlausum vandræðunr, þegar þorskurinn safnaðist
fyrir í stóra kesti á aðgerðarstöðvununr. Heitt var í lofti og ekki
nenra nokkrar ungar stúlkur eða gamlar konur við aðgerðina. Verk-
stjórarnir voru nær örvilnun út úr vandræðum þessunr. Það var sýnt,
að franr úr þessum vanda yrði ekki ráðið, nenra nreð því að grípa til
róttækra ráðstafana. Var þá gripið til þess ráðs að neita að taka á