Náttúrufræðingurinn - 1949, Qupperneq 28

74
N ÁTTÍJ RUFRÆÐINGURINN
Pappírsgrauturinn er fyrst hreinsaður, sandur látinn setjast til í
sérstöku keri, hnökrar hreinsaðir úr honum í öðru keri, en að því
búnu er hann látinn renna nteð jöfnum straumi á síuna. Hún er
eins breið og pappírinn á að verða og „endalaus", hreyfist stöðugt
frá þeim stað, þar sem pappírsgrauturinn rann á hana, og er lirist
í sífellu. Tii að hindra það, að pappírsgrauturinn renni út af síunni,
eru á báðum hliðum hennar reimar, sem hreyfast með lienni. Sía
þessi er löng og liggur lárétt, þar sem pappírinn er að myndast á
henni. Fyrst í stað sígur mikið vatn úr pappírsgrautnum, en þegar
ekki getur sigið meira vatn úr honum af sjálfsdáðum, er sían látin
renna yfir klefa, sem loftinu er dælt úr, og næst við það enn meira
vatn burtu. En þegar ekki er Jiægt að ná meira vatni úr pappírnum
með þessum hætti, er valti, sem er þakinn flókadúk, látinn snerta
pappírinn, og losnar hann við það frá síunni. Hin endalausa papp-
írsræma berst nú með flókadúknum milli valta, sem pressa hann,
og pressast pappírinn nú hinum megin, svo að hann sé eins báðurn
megin. Nú er pappírinn látinn fara yfir heita valta, sem þurrka
hann, og eru þeir venjulegast margir, síðan yfir valta, sem slétta
pappírinn, ef verið er að framleiða slíkan pappír, þá yfir valta, sem
kæla hann, enn yfir þurrkvalta, í gegnum vél, sem sker utan af
hinni óendanlegu löngu pappírsræmu það, sem ójafnt er, og sker
hana jafnvel einnig í sundur eftir endilöngu eftir því, hve breiður
pappírinn á að verða. Að lokum er hann vafinn upp á sívalning.
Oft er hann þó sléttaður áður báðum megin eða öðrum megin, og
má t. d. gera það með því að láta hann fara á milli tveggja valta,
sem snúast mishart, og slípar þá sá valtinn pappírinn, sem liraðar
snýst. Eigi að hafa pappírinn á boðstólum í örkum, eru þær skornar
niður síðar, venjulega ekki í beinu framhaldi af pappírsframleiðs-
unni. Arkirnar eru að sjálfsögðu misjafnlega stórar eftir því, til
hvers á að nota þær, og eru hvarvetna hafðar margar mismunandi
stærðir á boðstólum, en víðast hvar eru stærðirnar margfalt fleiri
en nauðsyn krefur, jafnvel svo margar, að til óþæginda hefur verið.
Þegar liið svonefnda vatnsmerki á að vera í pappírnum, er sían
höfð upphleypt með hæfilegu millibili, svo að pappírinn verði ei-
lítið þynnri þar, sem vatnsmerkið á að koma fram, eða rakur papp-
írinn er látinn renna milli valta, sem eru með upphleyptu vatns-
merki, svo að því sé þrykkt inn í hann rakan.
Allmikill munur er á því, hve þykkur pappír er, oft er hann
næfurþunnur, svo sem alkunnugt er, en einnig má hafa hann þykk-