Náttúrufræðingurinn - 1949, Blaðsíða 34

80
NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
Hrossagaukur er algengur haust og vor, og ber við, að hann verpi
í eyjunum.
Lómur verpur dálítið við tjarnir, en aldrei nema einn við hverja
tjörn. Hann á 2 dökkmóbrún egg.
Himbrimi sést stundum á eyjasundunum, en ekki veit ég til, að
hann hafi orpið í eyjunum.
Stóri Hvítmávur er algengur allan ársins hring í eyjunum, en
verpur þar hvergi. En í björgum beggja megin fjarðarins eru máva-
byggðir. — Hann rænir eggjum og ungum frá þeim fuglum, sem
liann þorir við.
Snjótittlingur er algengur sumar og vetur. Hann gerir sér vönduð
lireiður og fóðrar þau innan með fjöðrum og dún. Verpur mest
undir steinum og í grjótgörðum, sjaldan heima við bæi. Eggin eru
5—fi.
Steindepillinn er álíka algengur varpfugl og snjótittlingurinn og
gerir sér svipuð hreiður á sömu slóðum. Eggin eru 6—8.
Þúfutittlinguririn viðar sér vandaða körfu úr stráum og verpur í
þúfum. Eggin 5—6.
Máríuerlan er spök og gerir sér vönduð hreiður og verpur oft
lieima við bæi og í klettum með sjó fram. Eggin eru 6—7.
Músarindillinn er abalgengur, en varpstaðir Iians hafa ekki fund-
izt í eyjunum.
Auðnulittlingur er allalgengur á síðustu árum og hefur orpið í
hreiðurkassa heima við hús.
Skógarpröstur er algengur á vorin, en hefur aldrei orpið í eyjun-
um.
Rjúpa flæktist út í eyjar frostaveturinn mikla 1918—1919. Ein
hjón munu hafa orðið innlyksa um vorið og orpið. Það er í eina
skiptið, sem ég hef heyrt þess getið, að rjúpa hal'i orpið'úti í eyjum.
Álft. er tíður gestur, einkum á haustin — eða var það, meðan leir-
vogarnir voru þakl.ir grænum marhálmi. Nti er hún sjaldgæfari.
Dæmi munu til þess, að hún liafi orpið í eyjunum.
Fálki er mjög algengur út til eyjanna, en aldrei veit ég til, að
hann hafi orpið þar. Hann á oft í snörpum orustum við lundann og
hefur jafnan sigur.
Smyrill er algengur. Hann má heita staðfugl í eyjunum, en verpur
Jrar aldrei.
Örn. Til skamms tíma hefur örn ekki verið ýkja sjaldséður gestur
í eyjunum, og til þess eru dæmi, að hann hafi orpið þar. Hann er