Náttúrufræðingurinn - 1949, Blaðsíða 37

ÁNAMAÐKUR Á GÓUÞRÆL
83
af þessu. Þá hafði veiið stigið ofan á maðkinn, svo að hann var
kraminn saman, en mátti þó auðveldlega þekkja, að þetta var ána-
maðkur, enda viðurkenndi kunningi minn það alveg ákveðið, þó að
honum þætti það með ólíkindum á þessurn tíma árs.
Hvernig stendur á þessu?
Líklegast þykir mér, að heita vatnið sé orsök þessarar harmsögu,
hafi ruglað veslings maðkinn í ríminu. í gangstéttinni fyrir utan er
iieitavatnsleiðsla, og ylinn út frá henni hefur hann haldið vera yl
vorsins.
En hvernig komst hann upp um steypt gólfið eða steinlagða
götuna? Upp um gangstéttina eða götuna hefur hann varla kornið,
enda hefði snjórinn gert fljótlega út af við hann á þeirri leið. Senni-
lega hefur verið einhver srnuga í gólfi gangsins — hún þarf víst ekki
að vera stór fyrir ánamaðk — og úr því hann var nú einu sinni
orðinn sannfærður um vorhlýjuna, hefur hann haldið ferð sinni
áfram. En þegar upp í yfirborðið kom, hefur lofthitinn auðsjáan-
lega ekki átt við hann, því að hann stirðnaði fijótlega og hefði ef-
laust króknað brátt, þó að hann hefði ekki verið fóturn ti'oðinn.