Náttúrufræðingurinn - 1949, Page 44

90
NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
Það er eftirtektar vert, að — eins og fram kemur á töflunni —
er straumur í vestanverðum ósnum til suðurs, út úr Lambhagatjörn,
öfugt við það, sem við var að búast samkvæmt fyrri athugunum.
En miklum mun meiri reyndist þó straumurinn inn i tjömina
með austurlandinu, svo að alls mældust renna inn í hana fullir
200 lítrar á sekúndu að frá dregnu }:>ví, sem út úr henni rennur.
Öfugstreymið í vestra helmingi óssins mun aðeins vera hringiða
innan við eyrarodda. Eyrin vestan óss var að þessu sinni litlu sem
engu hærri en ísflöturinn á vatninu og auk þess svo liulin klaka og
snjó, að ekki var glöggt að sjá, hvar hún endaði og ósinn tók við.
Ég mun því ekki hafa hitt á að leggja vakalínuna yfir ósinn þar, sem
hann er mjóstur, lieldur mun hún liafa lent nokkru innar (norðar).
Ætla má, að í mestu þrengslunum liggi straumurinn inn um ósinn
landa á milli.
Eftir þessa atliugun tel ég fullsannaða þá kenningu, sem Ólafur
Friðriksson liélt fyrstur fram og nánar var skýrð af Pálma Hannes-
syni og á svipaðan liátt af Geir Gígju, að vatn streymi stöðugt úr
Kleifarvatni inn í Lambhagatjörn (nema þegar hún er þurr), sígi
þar niður og renni burt neðanjarðar.