Náttúrufræðingurinn - 1953, Blaðsíða 39

LAXAMERKINGAR 1947—51
179
ná nær alla leið milli bakka. Gildrunni er lagt á þann hátt, að op
hennar yeit á móti straumi, og eru vængirnir lagðir skáhallt upp frá
henni, þannig að þeir beini seiðunum inn að gildruopinu.
Laxaseiðin ganga til sjávar á vorin. f tílfarsá ganga þau út í maí
og júní og hefur gönguseiðaveiðin venjulega tekið nær tvo mánuði.
Vitjað hefur verið um gildruna daglega, seiðin merkt jafnóðum, og
þeim sleppt aftur í ána neðan við gildruna. Seiðin í tJlfarsá hafa flest
verið 10—15 cm að lengd, þegar þau hafa gengið til sjávar.
Merkingar gönguseiða hafa verið með tvennu móti, annars vegar
með því að klippa ugga af seiðunum, og hins vegar með því að festa
merkjum í þau. Merking með uggaklippingum fer þannig fram, að
Uggastýfður sjóbirtingur úr Ulfarsá (25 cm að lengd) veiddur ári eftir að hann
var merktur. Veiðiuggi og gotraufaruggi voru klipptir af. Brotna línan sýnir eðli-
lega stærð þessara ugga.
klipptir eru tveir uggar af seiðunum og þeir sömu eitt ár í senn, en
breytt til frá ári til árs. Fæst þá vitneskja um það, hvaða ár þeir
fiskar voru merktir, sem endurveiðast. 1 Úlfarsá hafa verið klipptir
veiðiuggi og ýmist vinstri eða hægri kviðuggi eða gotraufaruggi. Klippa
þarf uggana með nákvænmi, þannig að ekkert verði eftir af þeim,
því að annars vaxa þeir út aftur. Uggar, sem vaxa út að nýju, eru
oftast auðþekkjanlegir á því, að þeir eru óvenjulega litlir. Ef vafi
leikur á, hvort um endurvaxinn ugga á laxi sé að ræða, þá sker það
úr, ef annan ugga vantar.
Klipping ugga er fljótleg og fyrirhafnarlítil merkingaraðferð, en
þeir ókostir eru henni samfara, að ekki verður fylgzt með þroska
emstakra fiska, sem merktir eru, og að beita þarf nokkurri athygli