Samvinnan - 01.12.1964, Qupperneq 17

Þingið, þar sem Þingeyrar bera
við Húnafjörð. Til vinstri sveit-
irnar að austanverðu Vatns-
nesi, með vötnum, hólum og
fellum. Þar ber hæst Borg-
arvirki. Til hægri rís Víðidals-
fjall, með klettastöllum og
skriðum, og Ásmundargnúp
svipmestum.
Á Blönduósi var boðið til
miðdegisverðar af Búnaðar-
sambandi Austur-Húnvetninga.
Formaður sambandsins var þar
fyrir og bauð gesti velkomna.
Þar bættust í hópinn um 20
manns, flestir úr Árneshreppi.
Fengu þeir eitt af varðskipum
ríkisins, er statt var fyrir Norð-
urlandi, til að flytja sig yfir
flóann. Fljót og þægileg ferð.
Er allur mannskapurinn var
kominn í bifreiðarnar voru þær
fullsetnar af 95 farþegum. Var
létt yfir fólkinu. Kynni hófust.
Þótt hin sama Dumbshafs-
alda hafi skolað um strand-
lengjuna, og sama innlögnin
strokið um vangana, hafði
aldrei fyrr verið tækifæri til að
kynnast.
Ég held að Langidalur sé
þjóðlegastur allra dala á ís-
landi. Bæjarröðin staðsett í
beinni línu, landamerkin bein
frá efstu brún niður í á. Og
þjóðvegurinn neðan við túnin
eða í gegnum þau þar sem
Brynjólfur Sæmundsson, ráðu-
nautur Búnaðarsambands
Strandamanna.
nýræktir hafa verið gerðar nú
á seinni árum. Þama er líka
hvert stórbýlið öðru meira frá
fornri tíð til nútíðar, sem nú er
þó að gjöra jöfnuð þar á sem
víðar. Ber þó Geitaskarð enn
af með glæsibrag í snyrti-
mennsku og stíl með húsaskip-
an. Enda er baksýnin dásam-
leg, fjallið, skarðið og hlíðin.
En allsstaðar er eitthvað nýtt
og fallegt.
Þegar komið er í skarðið við
Æsustaðaskriðu, og séð að Ból-
staðarhlíð, kemur mér ávallt
í hug „Fögrudyr". Tiltölulega
þröngt skarð, há fjöll með
grónar hlíðar og bærinn fram-
undan, friðsæll og heillandi,
með dökkbiáa Svartá til hliðar.
Skagafjörður og Skagfirð-
ingar skyldu gistir á heimleið.
Nú rann bifreiðin á 60—70 km
hraða hjá Víðimýri, Varma-
hlíð, um Hólminn, hjá Ökrum
inn Blönduhlíð og Norðurár-
dal, Giljareiti sem nú orðið
enginn þarf að óttast, yfir
Öxnadalsheiði hjá Bakkaseli,
og niður dalinn, með sínum
háu þverhníptu hlíðum.
Þegar komið er niður í
dalinn, „þar sem háir hólar,
hálfan dalinn fylla“, er sem
ferskur blær leiki um hugann.
Því nú er komið í námunda við
fæðingarstað Jónasar Hall-
grímssonar. Á móti hólunum,
hinum megin við ána, undir
hraunveggnum, „fæddist Jónas
áður.“ Uppi í hinu risa háa f jalli
gnæfa hraundrangar. Hátt
uppi í f jallshlíðinni sést Bratta-
skeið, þar sem Grasaferð Jón-
asar gerist, ein hin yndisleg-
asta frásögn sem skráð hefur
verið á íslenzka tungu.
Yfir á er ekið. Á ytra bakka
hennar, skammt frá veginum
er Bægisá, þar sem Jón Þor-
láksson byggði og orti sín
mestu ljóð, er mikill fengur
var hans samtíð og gjörðu
hann þjóðskáld.
Er Hörgárdalur blasir við,
sjást Möðruvellir, sá þjóðmerki
staður. Þar var Bjarni Thorar-
ensen, er færði í ódauðlegt
form þrá og óskir æskumanns,
að vinna og unna ástmey sinni
og ættjörðinni.
Þar voru bornir þeir Hannes
Hafstein og Jón Sveinsson,
Nonni, sennilega mesti og bezti
landkynnir í sögum sínum. Og
undir Sólarfjalli, séð við hafs-
flöt, er Fagriskógur Davíðs
Stefánssonar. Hér hafa verið
Bragatún.
Fyrirmenn Búnaðarsam-
bands Eyjafjarðar komu til
móts við okkur inn í dalinn og
skyldi haldið að Melum, þar
sem er félagsheimili Hörgdæla
og Öxndæla. Var þar fyrir
margt manna að fagna þreytt-
um vegfarendum, og rausnar-
legar veitingar á borð bornar.
Þar ávarpaði okkur formaður
Búnaðarsambands Eyjafjarðar,
Ármann Dalmannsson, vörpu-
legur og hugþekkur leiðtogi.
En aðal ræðumaður var Eið-
ur hreppstjóri Guðmundsson,
Þúfnavöllum. Vék hann fyrst
að því sem þjóðsögur herma, að
Strandamenn hafi haft kunn-
áttu þá til að bera, sem ráðið
gat yfir duldum öflum og hag-
nýtt sér þá list. Þá minntist
hann þeirrar skoðunar er hann
sem ungur maður heima,
myndaði sér um fólk í ýmsum
héruðum, og nýtt álit, er hann
fékk, eftir að séra Amór Árna-
son þá prestur í Hvammi í Lax-
árdal gisti að Þúfnavöllum.
Séra Arnór var eitt sinn prest-
ur í Tröllatunguprestakalli í
Strandasýslu. Séra Arnór var
skarpgáfaður og glöggur mann-
þekkjari. Var ræða Eiðs hrepp-
stjóra skemmtileg og djarflega
flutt.
Að loknu hinu rausnarlega
gestaboði, var gestum vísað til
gististaða, sem voru bændabýl-
in í dölunum og Kræklinga-
hlíðinni. Var sá háttur hafður
á, að bílamir voru látnir flytja
til náttstaðar og taka svo fólk-
ið að morgni. Er þetta góð til-
högun, og að bændur gisti á
bæjunum er mikils vert í sam-
bandi við nánari kynni fyrir
gest og gestgjafa. Þessa nótt
gisti ég á Akureyri hjá frænda
mínum, Birni Bessasyni og
hans ágætu frú.
Að morgni hins 14. júní var
veður gott, bjart yfir Akur-
eyri. Samkvæmt fyrirmælum
fararstjórans skyldu allir mæta
hjá gömlu bifreiðastöðinni.
Þar sem ferðaáætlunin ætlaði
engan tíma til dvalar á Akur-
eyri, voru þama mættir sýsl-
ungar, vinir og frændur, til við-
ræðna. Var þá eitthvað kom-
ið fram yfir ákveðin farartíma.
Má segja flokknum það til
maklegs lofs, að hann var mjög
stundvís, þótt einhvern tíma
í ferðinni hafi fararstjóranum
fundizt á annan veg, er hon-
um varð þessi vísa af munni:
Eg er að verða alveg frá,
allt vill mig nú pína.
Standa ég í stríðu má,
við Strandaglópa mína.
Logn og sólarsýn var um Ak-
ureyri og lágsveitina, en þoka
á fjöllum. Nutum við því ekki
þeirrar náttúrufegurðar sem
séð verður af Vaðlaheiði, þá
bjart er og skyggni gott.
Við brúna á Skjálfandafljóti
var numið staðar og Goðafoss
skoðaður og umhverfi hans.
Margt af ferðafólkinu hafði
aldrei komið í Mývatnssveit,
en horft þangað með hugans
sjónum, og dreymt dagdrauma
um sérkenni hennar og fegurð.
Hún er sú fyrirmyndin sem
Sigurður á Amarvatni hefur í
kvæðinu „Blessuð sértu sveit-
in mín,“ er alþjóð nam, og
allir helga sinni sveit, þegar
það er sungið. En nú huldi þok-
an alla byggðina, sást aðeins
móta fyrir næstu bæjum, höfð-
um og hólum.
í gistihúsinu Reynihlíð skildi
áð og etinn hádegisverður, er
Búnaðarfélag íslands veitti. Þar
voru mættir fyrirmenn Búnað-
/
Guðbrandur Benediktsson.
SAMVINNAN 17