Samvinnan - 01.12.1964, Síða 22

Um ketilinn
og smiðinn
Þetta er kvœðið um ketilinn hennar mömmu,
sem kaffivatnið var hitað í forðum daga,
'pottketil fornan og svartan af hlóðanna sóti
með svolítinn gljáan blett á höldunni miðri,
sem hóbandið fœgði. Hendur ungar og gamlar
hengdu hann mjukum tökum á krók yfir eldinn,
og hann var til baðstofu borinn með aðgát og virðing
bœði á morgnana og kveldin.
Munaður fátæks fólks og tilhlökkun dagsins,
fagnaður þess í stritinu sumar og vetur,
góðvinur bóndans, gjafari friðsamrar hvíldar
og Gestumblíður var hann, hinnar snauðu konu.
Betra var fátt en að bíða hitunnar frammi
við brigðult loganna skin um sótstokkin þilin,
freista að lesa sín forlög í eisunnar rúnum,
finna frá hlóðunum ylinn
Ég man að ég sat þar hjá mömmu á þvílíkum stundum
mamma sat gjarnan með prjóna á bálki við vegginn
og logarnir smeygðu sér smáir og bláir um viðinn.
— Hver smíðaði ketilinn þinn? þess spurði ég löngum,
horfði á mömmu og hlustandi beið eftir svari,
en hún tók í ró upp þá lykkju sem fallin var niður
og svaraði þó eftir þögn, og jafnan því sama:
— ja það var nú mikill smiður.
22 SAMVINNAN