Samvinnan - 01.06.1969, Blaðsíða 34

LýÖDCldisftynslóðin
»
Björn Sigurbjörnsson:
Einskonar nafnlaus saga
Gekk innum sáluhliðið að kirkjudyrunum.
Nam þar andartak staðar hikaði. Vissi kirkjan
var opin en þorði vart að ganga inn svona einn
og án leyfis.
Sybilla frænka yrði áreiðanlega vond. Hún
myndi roðna í kinnum og segja: ,,Per. Þú vissir
þú máttir ekki fara einn innf kirkjuna, en gerðir
það samt. Skilurðu ekki slíkt er rangt?“ Svo
tæki hún hann sér við kné, horfði djúpt í augu
hans og segði: „Per minn, af hverju ertu að
gera þér leik að særa hana frænku þína með
því að gera einmitt það, sem þú veizt þú mátt
ekki gera?“ Hún myndi segja honum að fara
nú að hátta og stynja við og honum fyndist
hann vera versti strákur, og þykja þetta skelf-
ing leiðinlegt.
Samt gat hann ekki stillt sig um að fara,
þótt hann ætti að vera kominn heim úr skólan-
um.
Það ískraði lítilsháttar í stórum lömum ytri
hurðarinnar, en hún var þung og féll því vel
að stöfum. Dauð lykt í forstofunni suð í raf-
magnstöflunni fyrir klukkurnar annars grafar-
þögn og jafnvel enn meiri vegna suðsins ein-
mitt. Hann horfði andartak á gulan múrstein-
inn í gólfinu og fornlegar dyrnar að sjálfri
kirkjunni hélt inn.
Sybilla frænka yrði kannski ekki svo ill, þegar
allt kom til alls. „Góði Guð, gefðu henni
Sybillu frænku gott skap þegar ég kem heim.“
En hann skammaðist sín jafnskjótt fyrir slíka
bæn. Hann var nú einu sinni að óþægðast.
Yfir altarinu hékk Kristur á krossinum i gylltum
ramma. Himinninn var rauður og svartur þrjár
konur stóðu við krossinn og grétu. Kristur var
þegjandalegur.
Hann velti fyrir sér hvort himinninn hefði í
raun og sannleik verið svartur og rauður og ef
ekki, væri þá nokkur trygging fyrir því Kristur
hefði sjálfur verið svona einsog á myndinni ?
Það sagði Sybilla frænka á hverju kvöldi. Hún
sagði lika stundum, einsog daginn sem hann
málaði köttinn grænan, að úr því hann væri
alltaf hreint svona mikið ódó, lenti hann áreið-
anlega í eldinum hjá skrattanum. Þegar hann
brenndi sig á eldavélinni sagði Sybilla frænka
aðeins þér var nær og um kvöldið að hann
hefði í dag fengið forsmekkinn að því sem
koma skyldi. Hann var samt aðeins mátulega
smeykur enda var Kristur prestsins og kenn-
arans ósköp góður og hann trúði þeim öllu
betur.
Óttalaus fór hann fyrir altarið tók stjaka þar og
kveikti á kertinu með eldspýtunum sem hann
tók í morgun. í skólanum i dag sagði kennar-
inn að Kristur gerði alltaf það sem menn bæðu
hann um, ef þeir tryðu bara nógu vel á bænina.
Hann ætlaði að prófa þetta hérna í kirkjunni,
þaðan hlaut að vera betra samband en í kvist-
inum sem hann svaf í.
Settist uppvið altarið og beið. Tíminn leið, mín-
útur, stundarfjórðungar. Tekið að skyggja, gol-
an bærði beykið í kirkjugarðinum og strauk
trjánum að gluggunum hinumegin. Horfði á
kertið brenna niður við hlið sér, hægt og hægt,
svo hægt að ekki var greint nema með nokk-
urs tíma millibili. Við og við rann vaxið í hröð-
um straumi af kertinu storknaði í endann og
myndaði klepra sem lengdust örlítið í miðjunni
en storknuðu svo alveg. Lítil Ijósglæta myndaði
dauft skuggaspil í hvelfingunni ofan altarisins
og rétt fram gólfið en náði ekki gluggunum,
dökkum, blýsteyptum.
Var ekki vitund hræddur. Vissi senn færi pabbi
hans að sjást, rétt einsog hann hafði beðið um.
Og svo sannarlega skyldi hann bara geyma
útlit pabba síns fyrir sig og segja engum, jafn-
vel ekki Sybillu frænku.
Spurði hana einu sinni af hverju hann ætti ekki
pabba og mömmu einsog aðrir. Þá varð Sybilla
frænka mjög alvarleg. Tók ofan gleraugun,
hélt þeim i vinstri hendi að andlitinu og setti
prjónadótið í kjöltu sér horfði beint í augu
hans og sagði: „Guð fyrirgefi þér að tala svona
blessað barn, þú átt Guð að föður og Krist að
bróður, einsog allir." — „En mömmu?“ spurði
hann. Sybilla frænka byrjaði að prjóna af mikl-
um móð, en eftir þriðja ha-ið hans lagði hún
frá sér prjónana og fór í kistilinn sinn sem
hún hafði læstan uppá ofnhillu og sýndi hon-
um mynd af mömmu hans Ijóshærðri konu með
sítt hár. Hann mundi eftir augum hennar þau
voru stór og rétt einsog þau langaði til að
gráta, en brosandi munnurinn bannaði það.
„Hvar er mamma?" spurði hann. Sybilla
frænka herti prjónið. „Það er von þú spyrjir,
anginn rninn" og var blíðari en nokkru sinni.
„Þú færð að vita það allt, þegar þú ert orðinn
stór og skilur lífið. En þú átt mömmu, Guð
gefi það og farðu nú að sofa.“ „En pabba, ég
meina hinn pabbann?" Þá varð Sybilla aftur
Sybilla, tók ofan gleraugun lagði prjónana f
kjöltu sér og sagði: „Af hverju ferðu nú ekki
að sofa, Per minn, einsog ég bið þig?“ Og
hann fór, því hann langaði til að hugsa reglu-
lega mikið um mömmu sina — og pabba og
vildi ekki láta Sybillu trufla það með skrattan-
um og svoleiðis.
Kertið var að brenna út. Kveikurinn orðinn lít-
ill og loginn sömuleiðis og það var ekki lengur
mjótt og langt heldur breitt og einsog fljótandi.
Stóð upp og setti á sinn stað. Gekk frá altarinu
og út kirkjugólfið, framhjá orgelinu að dyrun-
34