Samvinnan - 01.06.1969, Blaðsíða 43

aðeins tíu, aðeins hundrað þúsund; en hins-
vegar eru tugir miiljóna, allir leiddir einsog
einn maður, í einum flokki, í átt til ljóss-
ins, í átt til sólarinnar. Og úrþví svo er,
hver er ég?
Ég skal segja ykkur hver ég er: Ég er
maðurinn sem mun rugla og ónýta alla
ykkar framfarasinnuðu útreikninga. Mér
þykir of vænt um þennan fánýta heim,
þennan heim kavíars, sjónvarps, sólbakaðra
stranda, kynlífs og góðra vína. Haldið þið
bara áfram að skála fyrir byltingunni í
kampavíni. Ég ætla að skála fyrir sjálfum
mér, mínu eigin lífi, með flöskuna í ann-
arri hendi, en riffilinn í hinni.
Varið ykkur. Guð er ekki ykkar megin.
Deiluefnið er friður
Þið sendið sovézk vopn til Egyptalands.
Þið einangrið mig. Og til að gera ykkur
auðveldara að einangra mig breytið þið
nafni mínu. Hold mitt, sem þið etið, kallið
þið fisk. Þið viljið ekki vernda mig, hvorki
gegn aröbum, né gegn Rússum, né gegn
Dayan eða Johnson. Þarvið bætist, að þegar
ég reyni að ná til ykkar og segja ykkur,
að ég sé andvígur Dayan, andvígur Eshkol,
andvígur Ben Gúríon, og bið ykkur um
hjálp, þá hlæið þið að mér og heimtið að
ég hverfi skilmálalaust aftur til landamær-
anna sem voru viðtekin 4. júní 1967. Hætt-
ið! Ég neita að taka þátt í þessum leik. Ef
þú færð mér aftur byssuna, sem ég reyndi
að drepa þig með, skal ég ekki drepa þig.
Því ég er vænn maður. En ef þú færð mér
hana ekki aftur, skal ég drepa þig, því
þú ert slæmur maður.
Hversvegna voru landamærin frá 4. júní
ekki friðarlandamæri þann 4. júní 1967,
en eiga alltíeinu að verða það núna? Hvers-
vegna voru landamærin sem Sameinuðu
þjóðirnar samþykktu árið 1947 ekki friðar-
landamæri þá, en eiga að verða það nú?
Hversvegna ætti ég að skila stigamannin-
um aftur byssu hans í verðlaunaskyni fyrir
að honum mistókst að drepa mig.
Ég vil frið frið frið frið frið frið frið
frið frið frið.
Ég er reiðubúinn að láta af hendi hvað
sem vera skal í skiptum fyrir frið. Og ég
læt ekkert af hendi nema ég fái frið.
Ég er reiðubúinn að leysa flóttamanna-
vandamálið. Ég er reiðubúinn að fallast á
sjálfstætt Palestínuríki. Ég er reiðubúinn
að setjast niður og hefja viðræður. Um allt
Á Sínaí-
eyöimörk-
inni.
Egypekir
striðs-
fangar i
ísrael.
milli himins og jarðar, allt samtímis. Bein-
ar viðræður, óbeinar viðræður, það er ni-
gert aukaatriði. En frið vil ég fá.
Þartil þið fallizt á að semja frið, skila
ég engu aftur. Og ef þið þvingið mig til oð
gerast landvinningamaður, þá skal ég ger-
ast landvinningamaður. Og ef þið þvingið
mig til að verða kúgari, þá skal ég verða
kúgari. Og ef þið þvingið mig inní sömu
herbúðir og öll myrkraöfl heimsins, þá
verð ég þar.
Það. er enginn hörgull á óðum hernaðar-
sinnum í fsrael. Þeim fjölgar óðum, og því
meir sem einangrun okkar verður augljós-
ari. Nasser hjálpar Dayan. Kósygin hjálpar
Eshkol. Fidel Castro hjálpar ísraelskum
þjóðskrumurum. Hvert af stórveldum
heimsins hirðir um það, hve mörgum fleiri
gyðingum, hve mörgum fleiri aröbum blæð-
ir út á söndum Sínaíauðnarinnar?
Hér er enginn hörgull á móðursjúkum
hernaðarsinnum. Allir þessir hljóðlátu
borgarar, sem héldu til vígstöðvanna með
KLM-tuðrur og i sendiferðabílum, sem
krotuðu á skriðdrekana sína: „Við viljum
vera heima“; allir sem börðust reiðilaust
og án haturs fyrir lífi sínu einu, þeir eru
að verða hernaðarsinnaðir, sannfærðir irai
að einungis máttur ísraels og enginn hlut-
ur annar í heiminum muni nokkurntíma
koma okkur til hiálpar.
Þeir einu sem eru reiðubúnir að verja
mig, af hvötum sem eru mér mjög ógeð-
felldar, eru Bandaríkjamenn. Það er heppi-
legt fyrir þá einsog sakir standa. Þið eruð
að kasta mér í fangið á Ameríku, virki lýð-
ræðisins og morðingja Víetnama, sem treð-
ur undirokaðar þjóðir undir fótum og þyrm-
ir lífi mínu, sem kúgar negrana og sér
mér fyrir vopnum til að bjarga mér. Þið
gefið mér ekki annarra kosta völ. Þið
bjóðið mér ekki einu sinni þá afarkosti,
að mér verði hleypt innum bakdyrnar til
svallsamkundu framfaraaflanna. Þið viljið
einungis að ég gefist upp, skilmálalaust, og
trúi formælendum Byltingarinnar þegar
þeir heita því, að héðanífrá verði engir
læknar af gyðingakyni myrtir, og að þeir
muni láta sér nægja þá yfirlýsingu, að
Zíonisminn eigi sök á uppþotunum í Var-
sjá og Prag. Ha ha ha!
Hin beiska kaldhæðni
Fjarskalega fyndið. Sannleikurinn er sá,
að ég og Sartre, tveir einstaklingar með
nokkurnveginn sömu lífssýn, með nokkurn-
veginn sömu hugsjónir, og ef mér leyfist
að vera ósvífinn, með nokkurnveginn sömu
siðgæðisvitund, við erum nú sinn hvoru-
megin við strætisvirkin.
Okkur hefur verið þröngvað í gagnstæð-
ar herbúðir af kaldhömruðum útreikning-
um manna sem sendu okkur á vettvang eða
yfirgáfu okkur. En staðreyndin er eftir
sem áður sú, að hér eru ekki Bandaríkja-
menn að skjóta á Rússa, né auðvaldssinn-
ar að skjóta á sósíalista, né frelsishetjur
að skjóta á kúgarana.
Það er ég sem er að skjóta á Sartre.
Ég sé hann í mínu byssumiði; hann sér
mig í sínu byssumiði. Ég veit ekki enn,
hvor okkar er snarari, fimari eða staðráðn-
ari í að drepa eða vera drepinn. Ég veit
ekki heldur, hvor okkar er lánsamari —
sá sem á ekki annarra kosta völ eða hinn
sem framkvæmir samkvæmt eigin vali.
Eitt er mér þó fullljóst: Haldi ég iífi,
mun ég harma dauða Sartres meira en
hann mundi harma dauða minn.
Og fari svo, mun ég ekki unna mér hvíld-
ar fyrr en ég hef þurrkað út af yfirborði
jarðar bæði auðvaldssinna og kommúnista.
Eða þeir mig. Eða við hvorir aðra. Eða
allir gera útaf við alla.
Og ef ég lifi jafnvel allt þetta, án guðs
og án allra spámanna, mun líf mitt ekki
hafa neinn tilgang framar. Ég mun ekki
hafa annað að gera en reika á bökkum
vatnsfalla eða klöngrast yfir stórgrýti, dást
að furðum náttúrunnar og hugga mig við
orð Prédikarans, hins spakasta manns:
„Indælt er ljósið og ljúft er fyrir augun
að horfa á sólina“. ♦
43