Samvinnan - 01.06.1972, Side 7

Gotthold Ephraim Lessing
(1729-1781), þýzki leikrita-
höfundurinn og gagnrýnand-
inn, var ákaflega viðutan,
og ekki skánaði sá veikleiki
hans með árunum. Kvöld
nokkurt, þegar hann hafði
farið heim til að ljúka ein-
hverju verki, kom hann að
læstum dyrum og uppgötv-
aði að hann hafði gleymt
húslyklinum. Þegar hann
hafði barið að dyrum, var
glugga á efstu hæð hússins
lokið upp og þjónn — sem
þekkti ekki húsbónda sinn
í myrkrinu — hrópaði niður
til hans:
— Skáldið er ekki heima.
— Jæja, svaraði Lessing
vonsvikinn, viljið þér þá bera
honum kveðju mína og segja
að ég líti inn seinna.
Meðan Lessing dvaldist
einhverju sinni í Leipzig,
var honum sýndur sá sér-
staki heiður, að leikfélag
borgarinnar færði upp verk
hans, „Ungfrú Sara Samp-
son“. En orðstír leikfélagsins
var vægast sagt ekki sérlega
góður, og þegar kunningi
Lessings í Leipzig spurði
hann hvort hann ætlaði ekki
að sjá sýninguna, svaraði
skáldið:
— Æ nei, ég vil helzt vera
laus við það.
— Hversvegna þá? Þetta er
þó eitt af yðar eigin af-
kvæmum, og jafnvel þó þér
komizt að raun um, að því
hafi verið dálítið misþyrmt,
þá er þó alltaf ánægjulegt að
hitta afkvæmi sitt aftur.
— Að vísu, svaraði Lessing,
— en hvaða faðir mundi kæra
sig um að hitta atfkvæmi sitt
á aftökupallinum.
7