Tímarit íslenzkra samvinnufélaga - 01.08.1921, Síða 31

Tímarit íslenskra samvinnufélaga. 137
er það sama og að gera ábyrgð og skyldur félags-
skapaiins að „einskonar oki“ og „grýlu“ í augum manna.
Með slíkri „túlkun“ á orðum andstæðinga er að sjálf-
sögðu auðveldara um andmælin, en tvísýnn vinningur
fyrir málefnið sem um er rætt.
Það má engu síður teljast rangt að gera oflítið en
of mikið úr ábyrgð og skyldum félagsskaparins. Best
að líta á það eins og það er. Þýðir ekki að loka aug-
unum fyrir því, að þetta hvorttveggja fylgir félags-
skapnum, og á að fylgja. Það væri að setja á hann
svikagyllingu að neita slíku, og lýsir ekki miklu trausti
á honum, að þora ekki við það að kannast. Auk þess
eru það ekki ókostir eingöngu, því það skerpir árvekn-
ina á að fylgjast með starfsemi og rekstri félagsins og
að reynast félagsskapnum hollur og trúr. Og eg veit
ekki til að nokkur sá hagsmunafélagsskapur sé til, sem
ekki tryggir meðlimum sínum einhver hlunnindi um-
fram þá, sem utan við standa, enda eru félagsréttindin
og félagshlunnindin fyrsta og aðalinnihald félagsskap-
arins og eiga að vernda hagsmuni félagsmanna fyrir
ágangi óviðkomandi manna. A móti þeirri verndun,
eða til að halda uppi „landhelgis“-vörnum innan vé-
banda félagsskaparins, koma skyldurnar og ábyrgðin.
Það væri þess vegna misrétti að veita þeim hlunnindi,
sem ekkert vilja til þeirra vinna, það væri ómakleg
„fórn“. Hvert félag er sem ríki út af fyrir sig. Hver,
sem vill, getur unnið sér þar þegnrétt, með því að
undirgangast þær reglur og kvaðir, sem settar eru um
hann í lögum félagsins. Mætti því frekar telja „víta-
vert“, ef utanfélagsmenn seilast eftir gróða í landhelgi
félagsskaparins, án þess að vilja taka þátt í landlielgis-
vörnunum og gerast félagsmenn. Hitt er óverðskulduð
gestrisni, að veita þeim mönnum ókeypis beina og —
óleyíilegt gagnvart „félagsbúinu“.
Með framansögðu tel eg sýnt að gangverðsskipu-