Neisti - 01.06.1968, Blaðsíða 29

ÞORSTEINN FRÁ HAMRI
^agan af hundt Hínríks markgrdfa
Hinrik markgreifi af Vernizu erfði hund eftir föður sinn.
Þetta var útmetinn hundur sem ekki mátti vamm sitt vita, enda
gekk hann þess ekki dulinn að ætt greifanna var stolt, gáfuð og
stórbrotin ætt. Hann gerði sig því aldrei sekan um að fella á
hana skugga mað óþarfa útslætti. Þegar faðir Hinriks, Karl
Vilhjálmur af Vernizu , fór út af heimilinu, sat hundurinn í við-
hafnarstofunni innanum djásn og dýrgripi ættarinnar, hneigði sig
fyrir gestum og svaf í himinsæng húsbóndans á nóttunni og var á
alla lund staðgeingill hans svo leingi sem ekki þurfti að skera
upp herör eða sinna skriftum. Nú lézt Karl Vilhjálmur á sóttar-
sæng og var ákaft grátinn af þegnum sínum, en Hinrik tók lénið og
arf allan eftir föður sinn, og fylgdi þar hundurinn. En þetta var
annmörkum háð, því hundinum var ekki meira en svo um Hinrik
af Vernizu.
Hundurinn var samt þeirri stillíngu gæddur að hann vildi
ekki gera lénsdæminu neina vanvirðu með of örum tilfinníngum.
Þótt lítið bæri á, mun hann oft hafa orðið rjóður í kinnum þegar
Hinrik var að velta sér á meltunni í himinsæng Karls Vilhjálms
sáluga, grufla á dýrmætum silfurmunum hans eða máta á sigheið-
ursmerkin. Hundurinn gat þá oft ekki varizt því að gánga út til
að hrista höfuðið. Honum fannst Hinrik svo leiðinlegur að nú-
orðið hafði hann varla geð i’ sér til að gefa þjónaliðinu merki um
nauðþurftir sínar, heldur stalst útí hallargarð og lauk sér þar af
með erfiðismunum. Hann varaðist það ekki að oft er í holti heyr-
29