Neisti - 01.06.1968, Blaðsíða 42

Verkalýðssamtök
og pólitík
Oft er til þess tekið hversu mjög aðstaða fslenzkra verkalýðssamtaka
hafi breyzt til batnaðar á síðast liðnum 2-3 áratugum, og er það sxzt
ofmælt.
Þetta er að sjálfsögðu engum ljósara en þeim, sem enn muna fi-umbýlis-
árin, þegar fámennir félagshópar verkafólks brutu ísinn og þessi fálið-
uðu samtök urðu að heyja stranga og langa baráttu fyrir frumstæðustu
lífsþörfum verkafólks og tilverurétti sínum.
Þetta er þeim mun minnistæðara og forvitnilegra til samanburðar við
nútímann sem samtökin þá áttu ekki einungis við að etja hatraman stéttar-
andstæðing, atvinnurekendur, heldur einnig rangsnúinn og steinrunn-
inn tíðaranda, sem ósjaldan leiddi til alvarlegra árekstra við þann hluta
alþýðunnar, sem enn leit á "vixmuveitandann" sem forsjá sína og at-
hvarf í’tímanlegum efnum, svo að jafnvel krafan xim kjarabót, sem
þetta fólk hafði vissulega ekki síður þörf fyrir en þeir félagsbxmdnu,
náðist ekki fram, fyrr en það með síhum "vinnuveitanda" hafði orðið
að fúta 1 lægra haldi fyrir samtökunum. Fólk þetta hafði að vxsu þá af-
sökun, að það trúði raunverulega þeirri gamalkunnu sögu.sem "verka-
lýðsmála" fulltrúarnir 1 Vísi og Morgunblaðinu segja exm 1 dag, að
kjarabætur myndu sliga atvirmuvegina.
Já, nú er sannarlega á margan hátt öðruvisi um að litast frá bæjárdyr-
um íslenzkra verkalýðs- og launþegasamtaka, hamingjunni sé lof.
Fyrir löngu er svo málum komið að nær undantekingarlaust er nú hver
vinnuseljandi skrásettur 1 stéttarfélagi sínu og hvert einstakt stéttar-
félag aðili að heildarsamtökum. - Enginn gerir sig nú lengur opinber-
lega að þvf viðundri tífnans að efast um rétt og jafnvel nauðsyn vinn-
andi fólks á þvi að starfrækja stéttarleg hagsmunasamtök. Enda hefir
gengi þeirra verið slíkt, að frá því fyrir rúmum 30 árum hefir mann-
afli í stéttarfélögum Alþýðusambands fslands þrefaldast, og fróðir
menn telja að innan allra stéttarfélaga latuiafólks i landinu sé nú fjöldi,
sem, ásamt sifjaliði sinu, geri meirihluta þjóðarinnar.
Bíl
42