Neisti - 01.06.1968, Blaðsíða 43

r 30 ár hafa stéttarfélög alþýðunnar notið að landslögum viðurkenning-
ar sem samningsaðili um kaup og kjör fyrir félagsmenn síha gagnvart
atvinnurekendum. Jafnlengi hafa einnig verkföll verið viðurkennd að
lögum sem vopn 1 hagsmunabaráttu verkalýðsins og sömuleiðis réttur
stéttarfélaga til að hafa fulltrúa sinn á vinnustað og fylgjast þannig
með því, að samningslegur og lagalegur réttur félagsmanna sé ekki
fyrir borð borinn.
Ef við litumst um í'bækistöðvum verkalýðssamtakanna nú, sjáum við
nærri æfintýraleg umskipti til hins betra, hvað öll vinnuskilyrði snert-
ir, frá því" forðum daga. Gott er og til þess að vita að fyrir framsýna
baráttu skuli verkalýðssamtökin nú eiga atvinnuleysistryggingasjóð,
sem talinn er mestur allra sjóða hérlendis, og starfa 1 eigin húsnæði,
sem stendur fyrir sínu, á hverju sem veltur um gengi krónunnar.
Margt fleira mætti telja upp af sigrum og réttarbótum, sem verkafólk
nútímans nýtur en fyrirfundust hvergi forðum daga nema f draumheimi
brautryðj endanna.
Er þá ekki lengur neitt, sem teljast mætti til vandkvæða og betur farið
í starfi verkalýðssamtakanna nú á tima? Jú vissulega.
Verkalýðssamtökin eiga enn við margvislega örðugleika að stríða, og
verkefnin sem bíða þeirra 1 þjóðfélaginu hafa aldrei verið stærri og
vandasamari en einmitt nú. Nærtækt íhugunarefni f þessu sambandi
er hið víðtæka verkfall fyrrihluta marzmánaðar f vetur, tildrög þess,
eðli og eftirmál, þótt hér verði ekki því máli gerð skil.
Það er staðreynd að um langt árabil hefir íslenzkur verkalýður búið
við miklu lengri vinnudag en viðgengst f nágrannalöndum okkar og
sæma þykir 1 menningarlöndum og ekki haft erindi sem erfiði.
Á 7 - 8 árum, sem kennd eru við viðreisn, hefir þó keyrt um þverbak.
Allan þennan tíma hafa rauntekjur verkafólks farið svo minnkandi stig
af stigi, að til vandræða horfir. Samtimis hefir ríkt lengst af þvílíkt
góðæri hérlendis, að eins dæmi þykir í sögunni og svo mikill auður
safnast í landið, að fyrir síðustu alþingiskosningar var þvi mjög hald-
ið á loft af fulltrúum valdhafanna, að fslendingar væru orðnir ein af
fjórum auðugustu þjóðum veraldar.
Svona sárþungur veitist hinum fjölmennu og sterku verkalýðssamtökum
okkar róðurinn gamli fyrir "réttlátri" skiptingu arðsins af striti alþýð-
unnar, og rekur fremur en gengur f þessu efni. Svo vanmegna erum
við til áhrifa f þjóðarbúskapnum, að þeir sem stjórnað hafa hinni frægu
43