Andvari - 01.04.1962, Síða 77

ANDVARI
GR/ENAR HJÓLBÖRUR
75
gamla og hann anzaði tiltölulega spaklega: — Hugsazt gæti, — liugsazt gæti það.
— Ekki éta þær matinn þessar skammir, engum gera þær mein.
— Ekki veit ég nú það, svaraði ég, — þær gætu freistað manna til að
gerast þjófar.
— O, svei því attan, anzaði hann mér til. — Illræðismenn og þorparar
hafa ekki enn þá sótt neitt í mína vasa, enda get ég enn þá haldið um mitt.
— Því skal ég trúa, sagði ég og sýndi fimi mína með því vippa mér inn
fyrir steglumar, — en lof mér að sjá, er hjólið rennt úr heilli klumbu?
Þá sýndi Runóllur mér þá gestrisni að góðum og gömlum sveitasið að
hann rýmdi til fyrir mér svo ég gæti setið við hlið hans á börunum góðu að
ég mætti til fulls ganga úr skugga um að hjólið væri rennt úr heilli klumbu.
Síðan tókum við tal saman og það fór vel á með okkur. Og í því samtali
komst ég að því að hann þóttist hafa gefið fullmikið upp á bátinn þegar hann
brá búi og seldi jörðina hæstbjóðanda. — Það var vorið eftir að ég missti dreng-
inn, sagði hann dræmt.
Og þegar manni er þannig sagður sannleikurinn allur í fám orðum, þá
hnykkir manni við og maður spyr ekki framar. Og hann sat gneypur um stund
og tók nú enn að líta eftir liöndum sínum.
— Ójá, mælti hann svo út í þögnina, sem skyndilega hafði slegið tjöldum
sínum þarna á blettinum, — drenginn missti ég og jörðina seldi ég. - Það
var nú það.
Síðan féll það tal.
En eftir þennan dag vorum við kunningjar þær fáu vikur sem við áttum
eftir að dvelja undir sama þaki, og það talaðist svo til að hann lánaði mér
grænu hjólbörurnar þegar ég flytti dótið mitt til skips. — Það var vinarbragð.
En eins og það átti ekki fyrir mér að liggja að sjá dótturina Rögnu hrosa
í heimahúsum, svo voru það og ekki forlög mín að aka nokkm sinni drasli
mínu í þessum forkunnargóðu börum, hinu einasta af búsmunum utanhúss,
sem Rúnki garnli flutti með sér til borgarinnar austan yfir fjall.
Ekki man ég lengur af hverju fiskleysið í bænum stafaði. En það var búið
að vera fisklaust í meira en viku og ekkert fékkst nema rándýr rauðmagi.
Kannski hefur verið verkfall, annaðhvort hjá fiskum eða mönnum. En fisk-
salarnir voru öllum heillum horfnir. Jafnvel Halldór gamli, nágranninn, varð
að hætta öllu prangi og hafði undanfama daga komið sér í grjótvinnu. Til
marks um það stóð nú á hverju kvöldi steinsleggja mikil fyrir framan dyrnar
hans og sperrti halann upp í loftið.
En dag nokkum er fiskur aftur á boðstólum og allir fisksalar bæjarins
selja eins og óðir menn. Og þegar ég um hádegisleytið á leið urn Bræðraborgar-