Andvari - 01.04.1962, Síða 78

76
GUÐMUNDUR BÖÐVARSSON
ANDVARI
stíginn, þá er þar og Halldór granni vor, stundandi af kappi sína höndlun,
slorugur upp fyrir haus. Bölvað fari grjótið þegar hægt er aftur að selja fisk.
Og líflega gengur verzlunin. Kerlingamar þyrpast kringum Dóra eins og
vargfugl í sjórek og það liggur við pústrum og hrindingum. — En livað er að
sjá: maðurinn tínir fiskinn upp úr hjólbörukríli. Hvar er nú hans stæðilegi
handvagn á tveimur hjólum. — Nú hefur hann hrotið vagninn í ösinni í
morgun niður við höfn, bannaður klaufinn. En er sem mér sýnist: em þessar
hjólhörur ekki grænar? ekki ber á öðru. Eitthvað finnst mér að ég kannist við
þær. Ég reyni eftir beztu getu að sjá í gegnum pilsaþvargið, og viti menn: blasir
ekki við mér í svipsýn, einu sinni þegar skarð verður í morið, eitt forkunnar
fagurt lijól, rennt úr heilli klumbu. Nú er ekki nema um tvennt að gera:
annaðhvort er Runólfur bóndi hraðfeigur eða þá að Dóri hefur misséð sig
hrapallega í ncyð sinni. Jæja, eklci kemur það mér við. Vonandi verður búið
að verka af þeim slorið áður en ég ek dóti mínu til skips.
Það er vor yfir jörðinni. Túnblettirnir em allir orðnir grænir. Reynitrén
við húsin eru komin með stóra belglaga knúppa á hverri grein. Svo að segja í
hverjum garði er einhver að laga beð eða hlynna að blómi. Menn segja að það
sé moldin sem kallar. Nú cru vorverkin byrjuð heima og mál að fara að hypja
sig. Það veit ég að nú í dag er bóndinn Runólfur í hæpnara lagi og óvíst um
ávarpsgæði af hans hálfu.
Aumingja kallinn. — Aumingja gamli Dreyri.
Og ég labba áfram í sólskininu og er í friðsamlegum þönkum. Mér hefur
aldrei leiðst neins staðar, — ég veit ekki hvað það er.
En sem ég kem í nánd við húsið númer 30 eða 40 og eitthvað, þá er
upphlaup við húsið, það er að segja, það er einn maður í upphlaupi: bóndinn
Runólfur æðir. Hann hleypur hring eftir hring kringum liúsið, stoppar alltaf
andartak hjá rimlagirðingunni tannhvössu og rýnir fánalega inn í hornið, trúir
ekki augunum, hleypur síðan áfram, vingsar handleggjunum og bölvar. Já, hann
hleypur og bölvar, grunaði ekki Gvend. — Annaðhvort er að einhver hefur
gert meira en lítið á hlutinn hans eða þá að kalldelinn hefur fengið sólstungu.
Réttast væri og sennilega vissast, að reyna að skjótast inn í húsið óséður meðan
hann er í hringferðinni bakatil.
Ég vík þó frá þeim ásetningi og brynja mig því hugrekki, sem ávinnur
manni heiðursmerki á vígvöllum þó maður drepist: — Hvað gengur á fyrir þér
Runólfur minn? Hvað hefur komið fyrir?
— Börurnar, hvæsir hann framan í mig, — það er búið að stela börunum
mínum.
— Nú, ég liélt að þú hefðir lánað Halldóri þær, álpaði ég út úr mér.