Andvari - 01.04.1962, Side 79

ANDVARI
GRÆNAR HJÓLBÖRUR
77
— Halldóri — hvaða djöfuls Halldóri? spurði karlinn og setti undir sig
hausinn. Eg hélt að hann ætlaÖi að fara að vitkast.
— Halldóri héma fisksala. Hann er að selja fisk úr þeim uppi á Bræðra-
borgarstígnum.
Þá tók Runólfur andkaf mikið: — Hann — hann með sitt helvítis slor, og
tók um leiö til fótanna og að þessu sinni ekki kringum húsið, heldur stytztu
leið á Bræðraborgarstíginn. Og ég veit ekki hvað að mér kom: ég þreif sprett-
inn líka og hljóp við lilið hans.
Það var furða hvað hann mæddist lítið á hlaupunum þessi gamli smali.
Hann hljóp álútur, löngum skrefum og góðri spyrnu. Fjandakornið sem hann
hlés úr nös. Hann virtist ekki veita mér neina athygli eða láta sig það nokkm
skipta að ég rann þarna fram með og þá sennilega til þess að vera honum
Björn að baki Kára.
En sem hann hleypur sem ákafast heyri ég að hann tautar eitthvað iyrir
munni sér, langa þulu, þvílíkt senr erfiði brjósts og hjarta, vegna hins hraða
fótaburðar, snerti hann ekki, hinn mjög-hlaupandi. Og ekki fæ ég hent nema
samhengislaus brot úr einræðum Starkaðar, en nóg til þess að ég geri því
skóna hvað hann sé að tuldra. — Nú rekur hann sér raunimar, hugsa ég með
mér, — nú æsir hann sig upp: — drenginn missti ég, jörðina seldi ég . . . og
eins og ég hefði getið mér rétt til, hefur hann allt í einu raust sína og klykkir
út torrekið: — og börunum hafa djöflarnir stolið. Og sem hann hefur þetta
mælt, herðir hann enn hlaupin, og óneitanlega flökrar það að mér að hér sé
ég á þindarlausu gönuskeiði um götur bæjarins, við hliðina á snarbrjáluðum
manni.
En nú er ekki tími til heilabrota: markið er í augsýn og bersýnilegt að
Runólfur muni sigra mig á endasprettinum. Fótatak okkar hlymur á götunni
og hefur þegar vakið athygli kvenfólksins, sem ennþá er að stappa í kringum
Dóra. Konumar líta upp og horfa á okkur, sumar dálítið liissa, sumar glottandi.
En það glott stendur ekki lengi því Rúnki gamli æðir yfir liópinn eins og
hvirfilbylur. — Það er ekki að undra þó mér sé þetta minnisstætt því þetta er
eina áhlaupið sem ég hef séð gert á fylkingu, og áhlaupið gerði einn einasti
maður. En þau undur gerðust, að svo mátti heita að fylkingin stráfélli þegar í
stað, hún beinlínis lyppaðist niður í dauðans skelfingu eins og hendi væri
veifað. Sumar skriðu burt á fjórum fótum. Aðrar stóðu upp og reyndu að
hlaupa og féllu síðan aftur á nasirnar.
Og Dóri gamli, sem átti sér einskis ills von, var í bezta gæti að vikta ýsutitt,
stillandi lóðið sér í hag upp undir mundanginu. Hann varð þegar fyrir hrind-